کوثرنامه

اشعاراسارت در شام

*******************

      به روی نیزه چگونه تو را نظاره کنم 
      بخند تا که منم خنده ای دوباره کنم
      
      اگر اجازه دهی لا اقل برای تنت
      کمی ز چادر خود را کفن قواره کنم
      
      رسیده وقت نماز و برای قبله نما
      به زلف های رهای تو من اشاره کنم
      
      زترس دشمن جانی هراس دارم که
      به گوش های زخمی طفل تو گوشواره کنم
      
      محسن مهدوی
       ****************************
      دامن زلف تو در دست صبا افتاده
      که دل خسته ام اینگونه ز پا افتاده
      
      گرچه سر نیزه گرفته است سرت را بر سر
      پیکرت روی تن خاک رها افتاده
      
      هی دعا می کنم از نیزه نیفتی دیگر
      تا به اینجا سرت از نی دو سه جا افتاده
      
      سنگ خورده است گمانم به لب و دندانت
      که چنین نای تو از شور و نوا افتاده
      
      باز هم حرمله افتاده به جان اسرا
      گوش کن ولوله بین اسرا افتاده
      
      دخترت گم شده انگار همه می پرسند:
      از رقیه خبری نیست ... کجا افتاده؟
      
      مصطفی متولی

      *****************************
حضرت رقیه(س)
      گوش کن تا دردهایم را بگویم بیشتر
      گیسوان غرق خونت را ببویم بیشتر
      
      در بیابان بودم و ترسیده بودم بارها
      هر قدر از پشت سر ، از روبرویم بیشتر
      
      هر قدر از دست تازیانه اش کردم فرار
      آن سیاهی باز می آمد ، به سویم بیشتر
      
      هر چه کمتر گریه کردم هرچه کمتر گم شدم
      هی تبسم کرد و زد سیلی به رویم بیشتر
      
      من به خود گفتم می آید بچه ها گفتند نه
      ریخت از عباس آنجا آبرویم بیشتر
      
      بعد از آن روزی که من از قافله جا ماندم
      عمه  دقت میکند هر شب به مویم بیشتر
      
      مهدی رحیمی

**************************

      کلیم بی کفن کربلای میقاتی
      خلیل بت شکن کعبه ی خراباتی
      
      چه فرق می کند آخر به نیزه یا گودال؟
      همیشه و همه جا تشنه ی مناجاتی
      
      نخوان که نور کتاب خدا ندارد راه
       به قلب سنگی این مردم خرافاتی
      
       کنار نیزه ی تو گریه می کند یحیی
       شنیده معنی ذبح العظیم آیاتی
      
       نگاه لطف تو یک دیر را مسلمان کرد
       مسیح من چقدر صاحب کراماتی!
      
       توان ناقه نشینی به دست و پایم نیست
       خدابه خیر کند،وای عجب مکافاتی
      
       شنیده ام که سفر رفته ای ولی بابا
       برای من نخری گوشواره سوغاتی
      
      وحید قاسمی
*******************
 بر تلّ پایداری خود ایستاده ای
      در کربلای دوم خود پا نهاده ای
      
      از این به بعد بیرق نهضت به دوش توست
      دریا دلی به موج بلا، کوه اراده ای!
      
      با پرچم سحر به سوی شام می‌روی
      صبح امید قافله! خورشید زاده ای
      
      نشناخته صلابت زهرایی تو را
      هر کس که فکر کرده تو از پا فتاده ای
      
      داغ هزار طعنه به جانت خریده ای
      در دست باد رشته‌ی معجر نداده ای
      
      هر چند خم شده قدت از داغ کربلا
      تو در مصاف کوفه و شام ایستاده ای
      
      یوسف رحیمی
****************************

      کاروان می رفت اما کودکی جا مانده بود
      او در آغوش عطش در قلب صحرا مانده بود
      
      گر نمی دانست آیین اسارت را ولی
      ناز پرورد اسیران بود ، اما مانده بود
      
      هر چه بابا گفت آن شیرین زبان در طول راه
      در جواب بی جوابی های بابا مانده بود
      
      یک بیابان غربت و یک کودک بی سر پناه
      بی عزیزانش – زبانم لال  - تنها مانده بود
      
      بر فراز نیزه ها منظومه ای را دیده بود
      سِیر چشم مهر جویش سوی بالا مانده بود
      
      خیزران و چره گل نسبتی با هم نداشت
      چرخ گردون نیز در حل معما مانده بود
      
      سینه آم اتش گرفت از این مصیبت یا حسین
      ز آن که دلبندی سه ساله روی شنها مانده بود
      
      علی آذر شاهی
*****************************
      نای نی تر شد از فغان افتاد
      گوشه ای جام شوکران افتاد
      
      روضه ات را جگر نمی فهمد
      رد اشکم به استخوان افتاد
      
      چه قدر گرم ذکر و تسبیحی
      تشنه لب، نیزه از دهان افتاد
      
      گیسوانت ضریح حاجات است
      سرتان دست این و آن افتاد
      
      یاد انگشتر تو افتادم
      تا نگاهم به ساربان افتاد
      
      عاقبت شهر سایه اش را دید
      نام زینب سر زبان افتاد
      
      لب یحیایی ات، کلیم شهید
      سر و کارش به خیزران افتاد
      
      سیل اشک آمد و غزل را برد
      قلم شاعر از توان افتاد
      
      وحید قاسمی

      **************************

با هر نسیم زخم سرت تیر می کشد
گریه نکن که چشم ترت تیر می کشد

نیزه نشینیِ تو مرا میکشد حسین
قلبم شبیه زخم سرت تیر می کشد

هر وقت نیزه ات به علمدار میرسد
یکباره داغ بر کمرت تیر می کشد

حال شکاف فرق علی اکبرت بد است
من شاهدم دل پسرت تیر می کشد

چشم رباب خیره ی سر نیزه ها شد و
هم پای چشم شعله ورت تیر می کشد

گودال بود و مادرمان را هنوز هم...
میبینمش ز بال و پرت تیر می کشد

حسن کردی

************************

حجت الاسلام رضا جعفرِی

      خمیده ارتفاع کوهساری
      وزیده باد سرد سوگواری
      شکسته قامت پر بار طوبی
      رسیده موسم پر برگ و باری
      گرفته مرگ چشم حیدری را
      نشسته خاک روی ذوالفقاری
      به روی عرش روی اسم اعظم
      به زیر فرش جسم ذات باری
      زمین و آسمان صورت به صورت
      عرق ریزان ز فرط شرمساری
      به روی شانه زخم تازیانه
      به دل از عشق امّا زخم کاری
      درون مشک ها از اشک لبریز
      کویر سینه ها بی آبیاری
      نشان هر قدم در این حکایت
      ضریح کوچکی در هوشیاری
      تمام نیزه ها رحلند این جا
      میان این همه یک نیزه قاری
      به روی نیزه شد وحی مکرر
      مگر جبریل هم این جاست؟ آری
      تلاوت می کند چه؟ سوره ی کهف
      برای مردم بی بند و باری
      وضو باید بگیرم گر چه این جا
      به غیر از گریه نبوَد آب جاری
      کسی از چشم خشک خویش پرسید
      ببین لب تشنه هستم، آب داری؟
      نشسته روبروی هم در این بین
      دلِ خون من و ابر بهاری

************************

     حجت الاسلام رضا جعفری

      این پشت بام ها که تو را سنگ می زنند
      دارند روی وجه خدا سنگ می زنند
      با قصد خورد کردن عکس صفات حق
      سوی تمام آیینه ها سنگ می زنند
      تو عین آسمانی و این شهر عین خاک
      بنگر که از کجا به کجا سنگ می زنند
      پس دستۀ بزرگ ابابیل ها کجاست؟
      حالا که روی کعبۀ ما سنگ می زنند
      از پشت بام ها نتوان گر سؤال کرد
      از دست ها بپرس چرا سنگ می زنند
      من خطبۀ شکسته برای تو خوانده ام
      یعنی که کوفیان به صدا سنگ می زنند

************************

 غلامرضا سازگار

      حورا و طناب؟ وای بر من!
      قرآن و شراب؟ وای بر من!
      ناموس پیمبر و کنیزی
      در شام خراب؟ وای بر من!
      در پیش نگاه چند دختر
      چوب و لب باب؟ وای بر من!
      پیشانی ماه و ضربت سنگ
      خورشید و خضاب؟ وای بر من!
      در بزم شراب، کس ندیده
      ریزند گلاب، وای بر من!
      ده طایر پر شکسته، با هم
      بسته به طناب، وای بر من!
      گیسوی به خونْ کشیده بر رخ
      گردیده حجاب، وای بر من!
      کی دیده کسی دهد به قرآن
      با چوب جواب، وای بر من!
      در بزم شراب قلب زینب
      گردیده کباب، وای بر من!
      پوشیده سکینه از کف دست
      بر چهره نقاب، وای بر من!
      شد ظلم به اهل بیت «میثم»
      بی حدّ و حساب، وای بر من!

************************

      علی اکبر لطیفیان

      آورده ام در شهرتان خاکسترم را
      آیات باقی ماندۀ بال و پرم را
      آورده ام ای کوچه های نامسلمان
      مومن ترین فریادهای حنجرم را
      دیشب مراعات حسینم را نکردید
      در کوفه وا کردید پای مادرم را
      من آیه های در حجاب نور هستم
      خالی کنید ای چشم ها دور و برم را
      نذر سر این کعبه ی بالای نیزه
      در شهرتان خیرات کردم زیورم را
      من یک نفر در دو تنم اما دو روز است
      از دست دادم نیمه ای از پیکرم را
      یک نیمه ام را روی دست نیزه بردید
      در محمل بی پرده نیم دیگرم را
      اما به توحید نگاهم روی نیزه
      زیباتر از هر روز دیدم دلبرم را

************************

      مهدی نظری

      باران سنگ صاعقه تا زد سرت شکست
      سنگی زدند روی لبت گوهرت شکست
      در ازدحام و هلهله دختران شهر
      دیدم غرور شیشه ای دخترت شکست
      یادت که هست رفتن عباس را حسین
      با رفتنش ستون همه لشکرت شکست
      یادم نمی رود ته گودال رفتی و
      با ضربه های چکمۀ دشمن پرت شکست
      حالا ببین که مثل خودت بین کوچه ها
      بال و پر و سر و کمر خواهرت شکست
      ما را به نام خارجیان تا صدا زدند
      دیدم به چشم خود که دل مادرت شکست
      وقتی که سوی اکبر تو سنگ می زدند
      در شهر کوفه حرمت پیغمبرت شکست
      در مجلسی که روی لبت چوب می زدند
      دیدم هزار بار دل همسرت شکست

**************************

      میثم مؤمنی نژاد

ای کوه صبر محمل تو نور طور داشت
      یعنی خدا به بزم غم تو حضور داشت
      بر بال جبرئیل امین بوده ای سوار
      بر کعبه ای که پرده ز گیسوی حور داشت
      ای مادر مصیبت و غم مادر تو هم
      دیشب عزا کنار ضریح تنور داشت
      ای سر شکسته بهر ملاقات تو سری
      با پای نیزه پیش نگاهت عبور داشت
      با خطبه ات ملائکه هم گریه می کنند
      پس شام از چه بود که روز سرور داشت

************************

محمود ژولیده

      در آسمان فراقت، هلال را دیدم
      نمردم و سرِ نیزه، هلال را دیدم
      منی که روی تو را بی بهانه می دیدم
      به صد بهانه فراق و ملال را دیدم
      صدای قاری من از تنور می آمد
      چه شد که بر سر نی این محال را دیدم
      دلم ز رأس تو جویای شام هجران شد
      ز عطر یاس، جواب سؤال را دیدم
      بدون شرح و بیان، وصف حال تو گویاست
      به زخم ابروی تو شرح حال را دیدم
      اگر چه گیسوی خاکستری کبابم کرد
      ز جلوه ی تو شکوه و جلال را دیدم
      به من چو از سر نیزه نظاره می کردی
      نگاه ملتمس خردسال را دیدم
      تمام داغ و فراق تو داشت زیبایی
      چرا که در رخ تو ذوالجلال را دیدم
      مرا به مجلس ابن زیاد سنجیدی
      ز هیبتم به رخت وصف حال را دیدم
      چنان غم تو به ایراد خطبه ام وا داشت
      که خود صلابت یک سرو دال را دیدم
      منم معلّم تفسیر سوره ی مریم
      که پاره پاره کتاب زلال را دیدم
      مرا به سُخره گرفتند، پشت دروازه
      به پایتخت علی، ابتذال را دیدم
      ببین که دست خدا با سپاه کوفه چه کرد
      در این سپاه شکست و زوال را دیدم

****************************       

فهم هرکس که رسیده خاکسار زینب است
قلب ما گر درد دارد بی قرار زینب است

چشم ما از خود ندارد اشک؛ زهرا لطف کرد
مثل چشمه، چشم شیعه اشکبار زینب است

ظاهرا کرب و بلا باشد خزان عمر او
در حقیقت روز عاشورا بهار زینب است

راه را تا کربلا نه تا خدا هموار کرد
این که ما در راه باشیم انتظار زینب است

ما رأیت گفته است الا الحسین کِی دیده است
روی خونین حسین آئینه دار زینب است

 آمدن در قتلگاه و بوسه بر حنجر زدن
گفتن ذکر تقبّل افتخار زینب است

هرکه میگوید ندارد معجری باور نکن
نور هجده سر حجاب باوقار زینب است

صورت او شد کبود آبرویش مال ماست
هرچه داریم امنیت از اعتبار زینب است

مشکل امر فرج با دست او وا میشود
بر خود مهدی قسم این کار کار زینب است

**********************
یوسف رحیمی

بر تلّ پایداری خود ایستاده ای
در کربلای دوم خود پا نهاده ای

از این به بعد بیرق نهضت به دوش توست
دریا دلی به موج بلا، کوه اراده ای!

با پرچم سحر به سوی شام می‌روی
صبح امید قافله! خورشید زاده ای

نشناخته صلابت زهرایی تو را
هر کس که فکر کرده تو از پا فتاده ای

داغ هزار طعنه به جانت خریده ای
در دست باد رشته‌ی معجر نداده ای

هر چند خم شده قدت از داغ کربلا
تو در مصاف کوفه و شام ایستاده ای

**********************

وحید قاسمی

اینان که سنگ سوی تو پرتاب می کنند
بی حرمتی به آینه را باب می کنند

در قتلگاه، آن جگر تشنه ی تو را
با مشک های آب خنک، آب می کنند

لب های خشک نیزه ی خود را حرامیان
از خون سرخ توست که سیراب می کنند

عکس سر بریده ی عباس را به نی
در چشم های اهل حرم قاب می کنند

با نوحه ی رباب و تکان دادن سنان
شش ماهه ی تو را سر نی خواب می کنند

این آسمان شب زده را ای هلال عشق
هفده ستاره گرد تو جذاب می کنند

هفده ستاره معتکف چشم هایتان
سجده به سمت قبله ی مهتاب می کنند

هفده ستاره با کلماتی ز جنس اشک
تفسیر سرخ سوره ی احزاب می کنند

**********************

وحید قاسمی

شناخت چشم تر عمه این حوالی را
شناخت تک تک این قوم لا ابالی را

چقدر خون جگر خورد مرتضی شب ها
ز یادشان ببرد سفره های خالی را

هنوز عمه برایم به گریه می گوید
حکایت تو و آن فصل خشکسالی را

نمی شود که دگر سمت معجرش نروی؟
به باد گفته ام این جمله ی سوالی را

عطش به جای خودش، کعب نی به جای خودش
شکسته سنگ ملامت دل سفالی را

دلم برای رباب حزینه می سوزد
گرفته در بغلش کودک خیالی را

شبیه مادرتان زخمی ام، زمین گیرم
بگو چه چاره نمایم شکسته بالی را؟

**********************

وحید قاسمی

جماعتی که به سر نیزه ها نظر دارند
نشسته اند زمین تا که سنگ بردارند

خدا به خیر کند -سنگ های بی احساس-
برای کـودک مـان روی نی خطـر دارند

**
بخوان دو آیه نگویند خارجی هستیم
ز ایل و طایفه مان کوفیان خبر دارند؟!

درست لعل لبت را نشانه می گیرند
چقـدر سنـگ زن ماهـر و قـدر دارند

**
دلم شکست، خدا لعنتت کند ای شمر
نـگاه کـن هـمه ی دختـران پـدر دارند

بس است گریه برای جراحت چشمت
نگفته بودم عمو اشک ها ضرر دارند

**********************