کوثرنامه

اشعار شهادت حضرت عباس علیه السلام

*****************
تا خیمه ها عباس دارد غم ندارم
پشتم به تو گرم است ای کوه وقارم
من رحمت الله و تو پرچم دار فضلی
بوسیدن دستان تو شد افتخارم
سلطانی ام در کربلا از توست عباس
در سایه ی قد تو ، صاحب اقتدارم
تنها تویی که سه حرم داری در عالم
دست جدایت را به چشمانم گذارم
تا که صدا کردی برادر یاری ام کن
بند دلم را پاره کردی ای نگارم
هر جا نظر کردم تو را دیدم به صحرا
گرد تن پاشیده ی تو بی قرارم
بوی مدینه می دهد خون لبانت
حس می کنم مادر نشسته در کنارم
شمشیر تیز است و عمود آهنین پهن
آشفته در هم گیسوانت ای بهارم
بر خیمه ها چشم طمع دارد دشمن
جان خودت صاحب علم دلشوره دارم
ترسم شود زینب اسیر بی حیایی
در فکر آن طفلان در حال فرارم
قاسم نعمتی
*****************
گـِرهی کور به کار حرمـم افتاده
از روی دوش علمدار علـَم افتاده
غصه ها امده یا رب به سراغم چه کنم؟!
تو زمین خوردی و دردی به تنم افتاده
تیرها پیکر عباس مرا پوشاندند
برسر راه دوتا دسـت قلـم افتاده
همه جای بدنم زخـم شده یار تو…
یک قـدم آمده و چـند قدم افتاده
از سرُ و صورت تو هیچ نمانده انگار
زیر سـُمها سر تو چون بدنم افتاده
مشک تو خالی از آب است و نگاهت پر خون
بعد تو آب هـم از چشـم حرم افتاده
دیده یِ هرز حرامی به حرم شد خیره
لرز بر جـان رباب و دخـترم افتاده
روضه های تو به ندبه می رسد یاعباس
منتـقم …آه…میـان غـزلم افتـاده
حسین ایمانی
*****************
تا می شود ز چشمه ی توحید جو گرفت
از دست هر کسی که نباید سبو گرفت
تو آبی و به آب تو را احتیاج نیست
پس این فرات بود که با تو وضو گرفت
کوچک نشد مقام تو ،نه! تازه کربلا
با آبروی ریخته ات آبرو گرفت
شرم زیاد تو همه را سمت تو کشید
این آفتاب بود که با ماه خو گرفت
دیگر برای اهل بهشت آرزو شدی
وقتی عمود ازسر تو آرزو گرفت
خیلی گران تمام شد این آب خواستن
یک مشک از قبیله ی ما یک عمو گرفت
از آن به بعد بود صداها ضعیف شد
از آن به بعد بود که راه گلو گرفت
زینب شده شکسته غرورش، شنیده ای؟
دست کسی به کنج النگوی او گرفت
در کوفه بیشتر به قدت احتیاج داشت
با آستین پاره نمی شد که رو گرفت
علی اکبر لطیفیان
*****************
به تیغی حیف گیسویت گسستند
دو بازویت دو بازویت گسستند
از آنجایی که من بوسیده بودم
بمیرم هر دو اَبرویت گسستند
***
انیس گریه هایم را گرفتند
توانِ دست و پایم را گرفتند
کمانی تر شدم از زینب افسوس
سرِ پیری عصایم را گرفتند
***
بهارم را چه سان پاییز و کردند
دلم را از غمت لبریز و کردند
سرت ای کاش رویِ نیزه می ماند
تو را از مرکبی آویز و کردند
***
غمت راهِ نفس بر سینه بسته
ترک بر چهره ی آیینه بسته
زِ بسکه خاک و بر سر ریختم من
ببین عباس دستم پینه بسته
***
از آن سرو علی بنیاد و صد حیف
از آن قامت از آن شمشاد و صد حیف
دو دستی که عصای پیریم بود
خداوندا ز تن افتاد و صد حیف
حسن لطفی
*****************
چو دید تشنه ی لب های خشک او دریاست
به آب خیره شد و ناله اش زدل برخواست
که آب! از چه نگر دیدی ازخجالت آب؟
تو موج می زنی و تشنه یوسف زهراست
ز یک طرف تو زنی نعره از جگر در بحر
ز یک طرف به حرم بانگ العطش بر پاست
قسم به فاطمه هرگز تو را نمی نوشم
که در تو عکس لب خشک سید الشهداست
ز خون دیده ی من روی موج بنویسید
که از تمامی اطفال تشنه تر سقّاست
خدا گواست که با چشم خویشتن دیدم
سکینه را که لبش خشک و دیده اش دریاست
درون بحر همه ماهیان به هم گویند
حسین تشنه و سیراب وحشی صحراست
نوشته اند به لب­های خشک من ز ازل
که تشنه کام گذشتن ز بحر شیوه ی ماست
ز شیر خواره برایت پیام آوردم
پیام داده که: ای آب غیرت تو کجاست؟
صدای نعره ی دریا به گوش جان بشنو
که موج آب هم این طرفه بیت را گویاست
سلام خالق منّان سلام خیرالنّاس
سلام خیل شهیدان به حضرت عبّاس
غلامرضا سازگار
*****************
امیر لشگر من دست من به دامن تو
رباب مانده و امید آب بردن تو
به اهل خیمه سپردم که آب گردن من
بلند گر نشوی خون من به گردن تو
ز بس که تیر تنت خورده ماه طایفه ام
نشد که نور بگیرد لبم ز روزن تو
عبای من که نصیب علی شده ماندم
چگونه جمع کنم پاره پاره تن تو
دو تیر با دو کمان و سپاه مژگان کو؟
چه آمده سرچشمان مرد افکن تو
بدون چشم تو تکلیف خیمه روشن نیست
حصار امن خیامم نگاه روشن تو
بلند شو که نشیند هر آنکه استاده
برای کسب غنیمت نشسته دشمن تو
بلند شو گره از کار خیمه ها وا کن
که چشم بسته حرامی به چشم بستن تو
موسی علیمرادی
*****************
تیغ از کمین دو دستِ تنم را گرفت و بُرد
تا گاهواره پَر زدنم را گرفت و بُرد
از پشت نخل های شریعه تبر به دست
گل برگ‌های یاسمنم را گرفت و بُرد
یک دشت نیزه حُرمتِ سی سال منصبِ
ساقیِ تشنه‌ها شدنم را گرفت و بُرد
یک لشکرِ حسود و هزاران هزار تیر
امیدِ آب داشتنم را گرفت و بُرد
تیری تمامِ آرزویم ریخت رویِ خاک
مشکی که بود در دهنم را گرفت و بُرد
رویی که با سکینه شوم رو به رو نبود
چَشمانِ رو به رو شدنم را گرفت و بُرد
ضربِ عمودِ ‌آهنم انداخت بر زمین
در خاک و خون توانِ تنم را گرفت و بُرد
سویِ خودش کشید مرا هر کسی رسید
با نیزه عضوی از بدنم را گرفت و بُرد
با چکمه تیرهای تنم را شکست و ریخت
آن بی‌حیا که پیرهنم را گرفت و بُرد
دستی کریم بر سرِ‌ زانو سرم گذاشت
با بوسه بوسه اش مَحَنم را گرفت و بُرد
تا خیمه رویِ شانه‌ی قد کمانیش
داغِ ز شرم سوختنم را گرفت و بُرد
دیدم ز نیزه وقتِ اسیری به کوچه ها
زنجیرِ دستِ سینه‌زنم را گرفت و بُرد
علیرضا شریف
*****************
شهسوار عشق چون آهنگ میدان می کند
خاطر جمعی چو موی خود پریشان می کند
اشک خونین می چکد از دیده بر دامان صبر
هر زمان یاد از جوانان و عزیزان می کند
بشنو از خیل فداکارش که یک عباس او
عقل را در کشو ر جان مات و حیران می کرد
گاه دست خویش را در راه قرآن می دهد
گاه وجان خویش را تسلیم جانان می کند
موج زن شط و دلش خون و لبش پیش فرات
از عطش خون بر دل لعل بدخشان می کند
آب می خواهد خدایش آب کوثر می دهد
دست می خواهد خدایش باغ رضوان می دهد
از برای خاطر بی دستی اش دست خدا
هر کجا هر مشکلی داریم آسان می کند
ای طبیب دردمندان دردمندم دردمند
درد می دانی چه با ما دردمندان می کند
خلق می دانند در دارالشفای قرب دوست
دردها را بیشتر عباس درمان می کند
ما همه زار و نزاریم و توئی باب مراد
خانه ی امید ما را اشک ویران می کند
می کند بنیاد هستی موج طوفان خیز اشک
سیل اگر پی در پی آید آب طغیان می کند
عباس حداد کاشانی
*****************
برادری به زمین بود و بال و پَر میزد
برادری به سرش بود و هِی به سر میزد
برادری به زمین از لبش جگر می ریخت
برادری به سرش داد از جگر میزد
چقدر چین و چروک است رویِ این صورت
کنار هلهله ها دست بر کمر میزد
دو دست در بغل و یادِ مادرش می کرد
دوباره حرف در و چوبِ شعله ور می زد
رشید بودنِ او کار دست زینب داد
گره به معجرِ طفلانِ بی خبر میزد
کشید تیر به زانو و چشمهایش ریخت
سه شعبه زخم خودش را عمیق تر میزد
کمی ز ساقه یِ هر تیر از دو سو پیداست
کسی که بغض علی داشت تا به پَر میزد
برای خاطر هشتاد و چهار خانم بود
اگر حسین نشسته به روی سر میزد
حسن لطفی
*****************
این دو چشم است که ماننددو دریا شده است
آه برخیز و ببین خیمه چه غوغا شده است
جرأت دست زدن بر تن تو نیست مرا
چقدر تیر در این پیکر تو جا شده است
به … چه شق القمر ی کرده عمود آهن
فرق تو تا وسط ابروی تو وا شده است
قد و بالات به هم ریخته، چشمت زده اند
چه شده پیکر تو مثل معما شده است
به گمانم که تو از جای نخواهی برخاست
آه … حالا به سرم خاک دو دنیا شده است
تیر را می کشم از چشم تو بیرون عباس
تا ببینی که ز داغت کمرم تا شده است
من هنوز از سر نعش تو نرفتم اما
بینشان با طمع رأس تو دعوا شده است
وحید محمدی
*****************
ای قد بلند از دل صحرا بلند شو
قدم خمیده ای قد طوبا بلند شو
بعد از تو نیست قوت قلبی به خواهرم
بعدِ تو می شوم تک و تنها بلند شو
از خیمه گاه تا به کنارت که آمدم
ناله زدم مُدام که سقا بلند شو
دوروبرم ببین همه درحال شادی اند
پایان بده به خنده و هورا بلند شو
بنگر که دشمنان همه نزدیک تر شدند
آرامش دلِ همه زن ها بلند شو
راضی نشو که گریه کنم اینهمه در این
دشتی که هست غرق تماشا بلندشو
یک دشت چشمشان به من واهل خیمه است
تا که نرفته خیمه به یغما بلند شو
دست تو روی خاک ولی دست دخترم
از ترس رفته است به بالا بلند شو
حالا که مادرم به کنار تو آمده
حدِّاقل به خاطر زهرا بلند شو
محمد حسن بیات لو
*****************
تیرها از همه سو روی سرش می ریزد
چه قدَر سخت همه بال و پرش می ریزد
با شتابی که سه شعبه به سویش می گیرد
حتم دارم که دو چشمان ترش می ریزد
دست هایی که علی بوسه زد و گریان شد
حال از پیکر او دور و برش می ریزد
همه ی اهل حرم از دم خیمه دیدند
گوشه ی علقمه خون از بصرش می ریزد
با عمودی که عدو بر سر او می کوبد
به روی شانه ی او فرق سرش می ریزد
مادرش ام بنین را به مدینه گویید
عرق شرم، ز روی پسرش می ریزد
تا که یک قطره ی آبی برساند به حرم
گل یاسش همه ی برگ و برش می ریزد
از فرس تا که زمین خورد، حسین آه کشید
همه دیدند که آه از کمرش می ریزد
مادرش فاطمه آمد به سر بالینش
دید خون از سر و روی قمرش می ریزد
رضاباقریان

*****************