شعرشهادت امام جواد علیه السلام - 8
***********************
اُفتاده است رویِ زمین و برابرش
لبخند می زند به تقلاش همسرش
اُفتاده است رویِ زمین دید مثلِ او
اُفتاده است در وسطِ کوچه مادرش
جُرعه به جُرعه آب زمین ریختند و او
از بس که آب گفت تَرَک خورد حنجرش
قسمت نبود آب بنوشد بجای آن
خاکی شده است حیف لبان مطهرش
شعرشهادت امام جواد علیه السلام - 7
***********************
سید محــمد میرهاشمی
رزمنده ی عشقم مرا همسنگرى نیست
مادر نه ، فرزندى نه ، یار و همسرى نیست
جز مرگِ غربت با دل صد پاره از غم
بهر نجات از غصه راه بهترى نیست
غربت ببین فریاد من بر آسمان است
اما چه سازم قاتلم را باورى نیست
جان دادم و دست خودى در کار باشد
زهر خودى خوردم که زهر دیگرى نیست
شعرشهادت امام جواد علیه السلام - 6
***********************
مهدی رحیمی
ماه باشی، روز و شب در آسمان باشی اگر
لحظه لحظه، روشنی بخش جهان باشی اگر
روضه ات یکجور دیگر می شود، در حجره ات
خود ولیِ عهد سلطان زمان باشی اگر
روضه ات حتما علیِ اکبری هم می شود
موقع رفتن از این دنیا جوان باشی اگر
بر مشامت می رسد از کوچه بوی دود و یاس
درجوانی ات خصوصا قد کمان باشی اگر
زهر ده تا اسب خواهد گشت و خواهی شد حسین
شمر وقتی رفت و در دست سنان باشی اگر
شعرشهادت امام جواد علیه السلام - 5
***********************
هر دم هزار نوبت جان از بدن برآید
تا آه سینه سوزى از قلب من برآید
بس کوه غصه بردم بس خون دل که خوردم
گویى که از لبم خون جاى سخن برآید
از بس که یار قاتل سوزم نهفته در دل
ترسم که جاى آهم دود از دهن برآید
دیگر نمانده هیچم تا کى به خود پیچم
اى مرگ همتى کن تا جان ز تن برآید
امروز بین حجره فردا کنار کوچه
آواى غربت من از این بدن برآید
نیکوست زهر دشمن در راه دوست از من
هم سوختن به آتش هم ساختن برآید
از بس که رفتم از تاب از بس تنم شده آب
بر من صداى فریاد از پیرهن برآید
نبود عجب که بر من هنگام دفن این تن
خون در لحد بجوشد سوز از کفن برآید
جانسوز شعر(میثم) خیزد ز دل دمادم
مانند ناله اى کز بیت الحزن برآید
شعرشهادت امام جواد علیه السلام - 4
***********************
از بس که پای تا سرم آتش گرفت و سوخت
شیرازه های پیکرم آتش گرفت و سوخت
آتش ز جان سوخته ام شعله می کشد
از آن زمان که مادرم آتش گرفت و سوخت
از کودکی ز خاطره ی رنج مادرم
تا پای مرگ خاطرم آتش گرفت و سوخت
زهرم دهید باز، مگر راحتم کنید
در کنج حجره بسترم آتش گرفت و سوخت
نوحه شهادت حضرت امام جواد علیه السلام
**********************
میثم مومنی نژاد
نوحه
از حجره ی در بسته ای
آید صوت دلخسته ای
یا ضامن آهو بیا سوی بغداد
جوادت را رها کن از دست صیاد
من غریبم
******
یوسف ابالحسنم
آتش گرفته بدنم
غم میرسد هر لحظه بر روی غمم
گل می گرید بر من و بر عمر کمم
من غریبم
نوحه شهادت حضرت امام جواد علیه السلام
**********************
حسین رضائیان
زمزمه - واحد
در میان حجره به شور عاشقانه
می کنم گلایه از جور این زمانه
همسرم جفا کرد، چه ها کرد ، به قلب پرشراره ام
همچو مادرم در، جوانی، به آسمان ستاره ام
روی بام خانه، شبانه ، نهاده جسم اطهرم
مرغکان پریدند، کشیدند ، سایه به روی پیکرم
قلب من پربلاست ، یاد کرببلاست ، یاد عاشورا می افتم
آه و واویلا از این غم
نوحه شهادت حضرت امام جواد علیه السلام
**********************
بسوز ای دل که مولایم فدا شد زمین و آسمان ماتم سرا شد
بزن برسینه با صد آه وناله شبِ قتل جواد ابن الرضا شد
فدایم من فدای او
گدایم من گدای او
بسوزم در عزای او
خدایا من نمانم زیر دِین او
دلم دارد هوای کاظمین او
آه واویلا واویلا واویلا (2)
نوحه شهادت حضرت امام محمد تقی علیه السلام
**********************
آری جوان ترین قمر آل هاشمم
مثل حسن غریب میان محارمم
مثل حسین برده عطش طاقت مرا
مهمان نو رسیدهٔ موسای کاظمم
امشب گرفته بود
دست خدا مرا
زهرا از آسمان
می‌زد صدا مرا
خشکید آن لبی که بر آن نام حق نشست
بغض ملائک از خبر درد من شکست
حتی کنار پیکر من خواهری نبود
تا برکشد به روی تنم عاشقانه دست
در را به روی من
تا ظالمانه بست
فریاد و ناله‌ام
در سینه‌ام شکست
خون شد از غم دلِ خدا جویم
درد بسیار و نیست دارویم
می فشانم سرشک و می گویم
یا جواد الائمه ادرکنی
سینه ای پُر شرار دارم من
دل و جانی فکار دارم من
دو جهان با تو کار دارم من
یا جواد الائمه ادرکنی
باز هم قافیه ها سوز و نوایی دارد
در این خانه سرشوق گدایی دارد
زائرت تا به ابد محو حرم می ماند
دیدن صحن و سرای تو صفایی دارد
صاحب جود و سخا و کرمی آقا جان
کاظمینت به خدا حال و هوایی دارد
از غم غربت تو چشم پر از نم داریم
هر که مجنون تو شد اشک و بکایی داردحسن لطفی
سر را ز خاک حجره اگر بر نداشتی
تو رو به قبله بودی و خواهر نداشتی
خواهر نداشتی که اگر بود می شکست
وقتی که بال می زدی و پر نداشتی
از طوس آمدم که بِگِریَم در این غمت
یاری به غیر چند کبوتر نداشتی
وقتی که زهر بر جگرت چنگ می کشید
جز یا حسین ناله ی دیگر نداشتی
ختمی گرفته اند برایت کبوتران
لبخند می زدند و تو باور نداشتی
تو تشنه کام و آب زمین ریخت قاتلت
چشمت به آب بود و از آن بر نداشتی