کوثرنامه

اشعار شهادت حضرت امام علی علیه السلام

**************

حسن لطفی

تا ترک خورد سرش دخترش افتاد زمین

دست بگذاشت روی معجرش افتاد زمین

 

بیشتر تیغ فرو رفت میان ابرو

تا که از ضرب علی با سرش افتاد زمین

 

بر سرش خورد ولی پهلوی او درد گرفت

دید از ضربه ی در همسرش افتاد زمین

 

کس نفهمید که عباس چگونه آمد

بارها تا برسد محضرش افتاد زمین

 

خواست تا خانه ی زینب روی پا راه رود

قدمی رفت ولی پیکرش افتاد زمین

 

دخترش دید زمین خوردن بابایش را

دخترش دید و خودش آخرش افتاد زمین

 

چقدر از روی تل تا لب گودال دوید

چقدر بین همه خواهرش افتاد زمین

 

دید پایین قدم هاش سنان میخندید

دید بالای سرش مادرش افتاد زمین

 

شمر بر گیسوی او پنجه ی خود را انداخت

شمر برخاست ولیکن سرش افتاد زمین

 

حسن لطفی

 

********************

 

ضربت خوردن حضرت مولا(ع) – پوریا باقری

 

خسته از مردمِ دنیاست ، چه تنها مانده

چند سالی است که در حادثه ای جا مانده

 

وقتِ رفتن ز درِ خانه به خود میگوید:

روی “در” ، چند نخ از چادرِ زهرا مانده

 

زیرِ لب زمزمه اش ذکرِ ” اَغِثْنِی یا رَب “

فاطمه رفت ، خدا… حیدرش اینجا مانده

 

بعدِ سی سال غریبی و غمِ در به دری

باز ، چشمانِ علی سوی “دری” وا مانده

 

او فقط منتظرِ فاطمه ی زهرا بود…

پس بدیهی است که بیگانه ز دنیا مانده

 

زینبش گفت: پس از حادثه ی ”سیلی” و ”در”…

نه در این خانه “حسن” مانده ، نه “بابا” مانده…

 

سحرِ نوزدهم بود… علی راهی شد

میرَوَد سوی قراری که به فردا مانده

 

با چه شوقی طرفِ مسجد و محرابش رفت

در و دیوار و ستون ها به تماشا مانده

 

فاطمه ، منتظرِ دیدنِ روی علی و…

دو سه تا چشم ، ولی در پِیِ آقا مانده

 

یک طرف ، زینب و کلثوم و برادرهایش

یک طرف ، فاطمه و حضرتِ طاها مانده

 

یک طرف ، “خاک” عزادارِ غمِ بابایش…

یک طرف ، منتظرش عالمِ بالا مانده

 

ولی انگار که دلتنگِ رُخِ فاطمه است

رفت مولا و… جهان ، واله و شیدا مانده

 

وقتِ رفتن به لبش زمزمه ای داشت علی:

روی “در” چند نخ از چادرِ زهرا مانده

 

پوریا باقری

********************

 

ضربت خوردن حضرت مولا(ع) – رضا دین پرور

 

سر سفره نشسته بود عجیب

چشم هایش هوای باران داشت

در حوالی مغرب کوفه

دست هایش دعای باران داشت

**

نمکی روی زخم خود پاشید

تا شود باز، روزه ی جگرش

باز می کرد روزه را می زد

روضه های مدینه هم به سرش

**

سر سفره نشسته بود و عجیب

دل زینب براش می زد شور

دم افطار خود دعا می کرد

« که بلا از نگاه بابا دور »

**

تا سحر چشم روی هم نگذاشت

پاشد و رخت خویش را بربست

با نگاهی به آسمان فرمود

که شب روسیاهی کوفه است

**

هوس دیدن دوباره ی یار

کرد او را از این مصمم تر

نام زهرا که برد نیّت کرد

شال خود را چو بست محکم تر

**

ابروانش به هم گره خورده

گذر چشم او به ماه افتاد

با طمأنینه ای شگفت انگیز

دل به دریا زد و به راه افتاد

**

او که بر دوش می کشید هرشب

کیسه ی نان و کیسه ی خرما

او که بر شانه هاش می رفتند

کودکان یتیم هی بالا

**

پینه ی دست های او بیش از

پینه های شریف پیشانیش

او که هر روز و شب فقط می خورد

به دل ریش ریش و زخمش نیش

**

گام هایش وزین و سنگین بود

کوچه ها زیر پاش می لرزید

غربتی داشت گریه های شبش

که طنین صداش می لرزید

**

چشم، در راه مسجد کوفه

تا بیاید امام امشب هم

چند خانه آن طرف تر آه

چشم در راه مانده زینب هم

**

نفسش را که در گلویش ریخت

سوخت انگار از تبش محراب

حضرت آفتاب پا می کرد

کوفه را با اذان خود از خواب

**

آه از بعد این اذان  غریب

که شکسته شود به سجده سرش

با لب تیغ زاده ی ملجم

بی مهابا خنک شود جگرش

**

آه از خون که ریخت بر رویش

آه از آخرین خسوف علی

چقدر ضرب تیغ سنگین بود

سکته انداخت در حروف علی

**

رکن عالم شکست و هاتف گفت

اهل عالم تَهَدَّمَت وَالله

در جنان فاطمه به سر می زد

با نوای علی ولی الله

 

رضا دین پرور

*******************************

 

ضربت خوردن حضرت مولا(ع) – موسی علیمرادی

 

یک عمر از غم روزگاری نیلگون داشت

بر مژه هایش رشته های اشک و خون داشت

 

دیگر گلی روی لبش هر گز نرویید

برگونه اما لاله های واژگون داشت

 

دلتنگ زهرا بود و میزد دست بر هم

روی لبش انا الیه راجعون داشت

 

بر دوش او هفت آسمان آوار غم بود

تا بود زهرا خانه حیدر ستون داشت

 

پشت سرش زینب به گریه آب می ریخت

پشت مسافرآب پاشیدن  شگون داشت

 

خاکی که می بوسید رد پای او را

گریه ز نون والقلم ، مایسطرون داشت

 

از فرق سر باید برون ریزد غمش را

از غصه ها آتفشانی در درون داشت

 

خود ره نشان تیغ قاتل داد انگار

سر گشته ای را سوی مقصد رهنمون داشت

 

رنگش عوض می شد ناگه صیحه میزد

گویا فلک ازرفتن حیدر جنون داشت

 

در راه مسجد تا به خانه گریه می کرد

از خاطراتش چشمهایی لالگون داشت

 

یاد زمانی که زنی پهلو شکسته

می رفت و روی خاک کوچه رد خون داشت

موسی علیمرادی

********************

 

ضربت خوردن حضرت مولا(ع) – موسی علیمرادی

 

با کوله بار نان  شبِ آخر قیام کرد

مردی که هرچه داشت به کف وقف عام کرد

 

یک در میان جواب سلامش نمی رسید

آن که خدا به هر قدم او سلام کرد

 

هم جود کرد و هم به خودش ناسزا شنید

او باز هم مقا بلشان احترام کرد

 

از غربتش به قول خودش بس , که روزگار

با مرتضی معاویه را هم کلام کرد

 

بر دوش اوست چرخش دنیا ولی بر آن

طفلی نشست وحس نشستن به بام کرد

 

بعد از نماز نافله شب بلند شد

سمت مدینه فاطمه اش را سلام کرد

 

با این سلام روضه آخر شروع شد

با خاکهای چادر زهرا تمام کرد

 

غمگین ترین امیر , الهی که بشکند

دستی که خنده را به لب تو حرام کرد

 

هفت آسمان به جوش خروش آمده مرو

آن را علی به گوشه ای از چشم رام کرد

 

جای صلات ماذنه باصوت مرتضی

حی العزای علی را پیام کرد

 

بیدار کرد قاتل خود را که حاضرم...

با شوق خویش خون خودش را به جام کرد

 

تا ضربه خورد عالم آدم به سر زدند

در عرش و فرش گریه خواص و عوام کرد

 

تا ضربه خورد خنده به لبهای او نشست

گویا به زهر تیغ عسل را به کام کرد

 

دستی به روی دوش حسن تا به خانه اش

هر کوچه را به خون سرش سرخ فام کرد

 

درخانه زینب است رهایم دگر کنید

آری رعایت دل او را امام کرد

 

زهراست کعبه و حجرش زینب است و بس

روی جبین دختر خود استلام کرد

 

آری رعایت دل زینب سفارش است

وای از دمی که بنت علی رو به شام کرد

 

ان دختری که سایه او هم ندیدنی است

چشمان بد به دور و برش ازدحام کرد

 

یک بی حیا که دید کنیزی نمی برد

ازآل مرتضی طلب یک غلام کرد

 

موسی علیمرادی

*************