کوثرنامه

شعر شهادت امام کاظم علیه السلام۱۳

×××××××××××××××××××

دوری از شهر و دیارم عزتم را لطمه زد

این جدائی قلب پاک عترتم را لطمه زد

با دو دست بسته هم باب الحوائج بوده ام

کی غل و زنجیر فضل و رحمتم را لطمه زد

ناله های ممتدم گویای این مطلب شده

بغض سینه اشتیاق صحبتم را لطمه زد

تار می بینم ز بس که این حرامی یهود

گاه و بیگاه آمد از ره صورتم را لطمه زد

صوت سیلی هم صدا شد با صدای خنده اش

هر دمی آمد سراغم خلوتم را لطمه زد

نام زهرا را نه تنها با طهارت او نبرد

بد دهن بود و دل با غیرتم را لطمه زد

داغ من یک سر بریدن کمتر از جدم حسین

آخر کار این کفن ها غربتم را لطمه زد

قاسم نعمتی

××××××××××××××××××××

ندارد ابر چون این چشم گریانی که من دارم

ندارد آتشی چون آه سوزانی که من دارم

قسم بر روشنی روز که، از یاد من رفته

ندارد آسمان چون شام ظلمانی که من دارم

سحر وقت نمازم می کند از خواب بیدارم

نوازش های دست این نگهبانی که من دارم

شکسته استخوان ساق پایم از غل و زنجیر

نگفتم با کسی از درد پنهانی که من دارم

قسم بر روزگار در اسارت بودن زینب

ندید او این چنین تاریک زندانی که من دارم

چه می شد که ملاقاتم شبی معصومه می آمد

تسلی بهر این حال پریشانی که من دارم

رضارسول زاده

×××××××××××××××××××××

چهار چوب نگاهت به چهار دیواری

اگر چه روز نداری، همیشه بیداری

مکیده است توان تو را لب زنجیر

برای دادن جان، ناتوان توان داری

تفاوتی نکند روز و شام در چشمت

ز دست دشمن خود دائماً در آزاری

بگو که غنچۀ خود را ز دست گل چینان

کجا به دست که ای باغبان تو بسپاری؟

زبان روزه ای و باز هم زمان اذان

به سفرۀ تو شده تازیانه افطاری

دوباره رفته ای از هوش، دور تا دورت

ملائـکه همه سینـه زننـد با زاری

محسن عرب خالقی

××××××××××××××××××××××××××

ناله ای سوخته از سینۀ سوزان آید

وین نوائیست که از گوشۀ زندان آید

آن چه زندان؟ که سیه چال بود از دهشت

شب و روزش به نظر تیره و یکسان آید

های هارون که گرفتار تو شد موسی عصر

شب و روز تو  و او هر دو به پایان اید

سال ها این پسر فاطمه مهمان تو هست

هیچ گفتی که چه ها بر سر مهمان آید

همدم آن پدر پیر ز چندین اولاد

طفل اشکی است که از دیده به دامان آید

امشب از غربت او سلسله هم می نالد

کآن جگر سوخته را عمر به پایان آید

کند و زنجیر از آن جان به زندان مأنوس

نکشد دست اگر بر لب او جان آید

گر چه این زمزمه خاموش شود تا به ابد

بانگ مظلومیش از سینه باران آید

سیدرضاموید

×××××××××××××××××××

ای شمع جمع آل پیمبر

باب‌المراد موسی جعفر

نور نهم ز وجه الهی

هفتم امام موسی جعفر

بر کائنات رهبر و مولا

بر جن و انس سید و سرور

دردانۀ علی ولی‌الله

ریحانۀ بتول مطهر

نجل امام جعفر صادق

آیینه‌دار حسن پیمبر

هم نجل تو علی ولی‌الله

هم صلب توست فاطمه‌پرور

قرآن به مدح توست مزین

ایمان به مهر توست معطر

دل بر مزار تو متوسل

جان در حریم توست کبوتر

بر پنج مهر نور تو مشرق

در شش یم کمال تو گوهر

در سینۀ تو صبر محمّد

در بازویت شجاعت حیدر

خواهی اگر به بازوی بسته

در می‌کنی ز قلعه خیبر

جودت فزون ز ظرف دو گیتی

وصفت ز مدح خلق فراتر

آیینۀ تو حسن رضایت

معصومۀ تو زینب دیگر

جبریل بر طواف مزارت

بر گرد کاظمین زند پر

هر لحظه از خدای تعالی

بر حضرتت درود مکرر

در حبس تیره هر شب و هر روز

عالم به نور توست منور

خلوت سرای حبس گرفته

از اشک صبحگاه تو زیور

تا چند ای سلالۀ زهرا

گیرم ز دور، قبر تو در بر

آیا شود شبی به تضرع

بر خاک تربت تو نهم سر؟

از سوز سینه بر تو بسوزم

وز اشک دیده چهره کنم تر

باور نمی‌کنند بگویم

با تو چه کرد خصم ستمگر

باور نمی‌کنند که داری

آثار تازیانه به پیکر

دردا که پیکرت ز درون شد

با پیکر حسین، برابر

با هر نفس به زیر شکنجه

عمر تو می‌رسید به آخر

با یاد آه نیمه شب تو

دارم به دل شرارۀ آذر

در زیر تازیانه به گوشت

آمد صدای گریۀ مادر

معصومه کو که بر تو بگرید

ای نازنین سلالۀ کوثر

بر تو که یار سلسله‌هایی

تابوت تو که جان جهانی

دردا که گشت تخته‌ای از در

تنها به خاک چهره نهادی

با آنکه بود آن همه دختر

جا دارد ار به یاد تو «میثم»

گردد بـه اشک دیـده شناور

غلامرضاسازگار

×××××××××××××××××

ای ز حریـم تـو حـرم، گوشه‌ای

وی ز عطای تو جنان خوشه‌ای

موسـی طـور ازلیّت سلام

مشعـل نـور ازلیّـت سلام

روح مناجاتی و خیرالعباد

قبلۀ حاجاتی و باب المراد

هفت فلک گوشه‌ای از درگهت

هشت بهشت آمده فرش رهت

بحـر ولایـت گهـر فاطمه

موسی جعفر، پسـر فاطمه

پلــۀ تختــت قلــلِ عــالمین

جای گرفتی ز چه در کاظمین؟

ای همه شب دور سرت گشته عرش

پـای نهـادی ز چـه در چشم فرش؟

 

برتـر از آنــی کــه ثنــایت کـنم

جان چه بـود تا که فــدایت کنم؟

بیـن امامــان بنــی فاطمــه

حلم تو مشهورتر است از همه

هـم به قضا هم به قدر ناظمی

کاظمــی و کاظمی و کاظمی

سلسلـه پیمـان تو از ابتداست

سیر عروج تو ز خود تا خداست

رشتــۀ تسلیـم تـو زنجیرها

مشعل شب‌های تـو تکبیرها

محبس تو سینۀ سینـای نور

قعر سیه‌چال بـه از کوه طور

زمزمه‌هــای تـو صدای خدا

هـر نفسـت بـود بــرای خدا

در دل تـاریک سیــه‌چال‌ها

همسخن دوست شدی، سال‌ها

 

یوسف فاطمـه تـو و قعـر چـاه؟

همدم شام و سحرت اشک و آه؟

محـبس در بستـۀ تـو چاه بود

هـر نفسـت سیــر الـی‌الله بود

خصم ستمکار حقیر تو بود

سلسله پیوسته اسیر تو بود

نـور ز نــار تـو بــرافروخته

زهر ز سوز جگـرت سوخته

بسته همه روزنه‌هـای قفس

تنگ شده در دل تنگت نفس

کس نشنیده شجـر طور دل

غرق شود در وسط آب و گل

چاه کسی دیده شود حبس ماه؟

مـاه شنیدید کـه افتـد به چاه؟

کشتـۀ صیــاد ستمگـر شدی

مشت پری گشتی و پرپر شدی

 

گرچـه ز جـاه تو خبر داشتند

چـار نفـر جسـم تو برداشتند

حیف که شد با همه خون دلت

مشیّــع جنــازه‌ات قــاتلت

بــر همگان داد ندا آن لعین

که رهبـر رافضیان است این

حیف که خون جگرت قوت شد

تختــۀ در، بهـر تــو تابوت شد

ای علــی و فاطمه را نــورعین

وی دل بشکسته تو را کاظمین

مـاه رجــب بـر تو محرّم شده

وقف غمت گریـۀ «میثم» شده

 

غلامرضاسازگار

××××××××××××××××××××××××××

ای دو صد موسی به طورت ملتَجی

آفتاب و مـه بـه نـورت ملتَجی

نـالۀ پنهان تـو، شمشیر تـو

حلقۀ وصل خدا، زنجیر تو

شمعِ خلوتگاهِ بـزم کبریـا

کعبۀ روح بـلند انبیـا

گوهر رخشانِ شش دریای نور

نخل سبز نور بخش هشت طور

آسمانِ پـنج خورشیـد کمال

هفتمین وجهِ خدای ذوالجلال

 

عرش اجلال و شرف را قائمه

حاصل عمرت رضا و فاطمه

انس بـا معبـود، روح نیّتت

حبس دشمن شاهد حریّتت

روح عرفان در مناجات شبت

آسمان لبریز یا رب یا ربت

ذکر، مشتاق و دعا دلداده‌ات

اشک تنهایی گل سجاده‌ات

نام حق گل کرده از لب‌های تو

گریه، شمع محفل شب‌های تو

آیه‌های نور، مشتاق صدات

جانِ شب بیدارها بادا فدات

 

قبلۀ دل باب حاجات همه

ناله‌ات صوت مناجات همه

حبس تو خلوتگه دلدار بود

سلسله خوشتر ز زلف یار بود

ای دل مطموره‌ها زندان تو

حلقۀ زنجیرها گریـان تـو

حبس تو از قلب شب تاریک‌تر

با خدا از هر زمان نزدیک تر

ای همایِ اوفتـاده از نـفس

تـو کجا و دامن تنگ قـفس؟

تیره تـر از گوشۀ زنـدان تـو

سینۀ تـاریک زنـدانبان تـو

 

بـارها و بـارها و بـارها

دیده در حبس عدو آزارها

حیف، مولا لحظۀ جان دادنت

بـود زنجیر عـدو بـر گردنت

لحظه لحظه می شکست آیینه‌ات

وقت رفتن بود سنگین سینه‌ات

همچو جدت از همه محروم‌تر

نیست زندانی ز تو مظلوم‌تـر

زهر،آتش شد،تو را بیتاب کرد

آب کرد و آب کرد و آب کرد

پیکرت را چار تن برداشتند

روی تخته پاره‌ای بگذاشتند

 

گرچه باید در عزایت خون گریست

گرچه زندانی چو تو مظلوم نیست

اشک ما جاریست عمری از دو عین

بر تو و بر جدِّ مظلومت حسین

جسم پاک تو به دوش چار تن

جسم جدت ماند بی غسل و کفن

پیکر تو در غل و زنجیرها

پیـکر او طعمـۀ شمشیرها

جسم تو از زهر دشمن شد کبود

جسم او را زخم روی زخم بود

زخم ما زخمِ تنِ صد چاک اوست

اشک”میثم”وقف خون پاک اوست

غلامرضاسازگار

××××××××××××××××××××