کوثرنامه

اشعار شهادت حضرت معصومه سلام الله علیها-۲

************************

      دل تنگم دوباره بی بی جان
      آمده خدمت حریم شما
      بوده و هست این دلم بانو
      بر سر سفره کریم شما

      **
      گاه وقتی که دل پر از درد است
      مأمن بی قراریش هستید
      پر گناه است این دل غمگین
      شاهد گریه زاریش هستید

      **
      می چکد اشک تا که از چشمم
      می سپارم دلم به دست خدا
      نزدتان گریه می کند چشمم
      چون خجالت زده است پیش شما

      **
      شده دل،دشت پر زعصیان و..
      طالب چند قطره باران است
      راستش این دلم کمی تنگ
      حرم با صفای سلطان است

      **
      رفته از یاد این دل زارم
      آن سحر های ناتمام حرم
      شده ام من هوایی عشق و
      گریه در بین ازدحام حرم

      **
      آمدم تا وساطتم بکنید
      نزد سلطان عفو و جود و رضا
      آمدم تا که مشهدی بروم
      با نگاه کریم و لطف شما

      **
      التماس کمی دعا دارم
      ای فراسوی باور دنیا
      با دعای شما شود آیا
      بروم مشهد و به کرببلا

      **
      السلام علیک یا سلطان
      از تو من یک نگاه می خواهم
      قسمت می دهم به شاه غریب
      دیدن قتلگاه می خواهم

      **
      آخر کار قصد روضه و دل
      تنگ آن روز سخت و جان فرسا
      یاد آن روز واقعه کرده
      یاد آن طعم تلخ عاشورا

سجاد صفری

************************

ای غبــــار آستــــانت، آبـــروی اهــــل قــم
داده زینت خــاک زوارت بــه روی اهــل قــم
وصف تو محفل به محفل، گفتگـوی اهل قم 
روز و شب چشم عنایاتت به سوی اهل قم
آفتــاب و مــاه، تـا در چـرخِ گیتی‌پرور است
سایۀ‌ گلدسته‌هایت بر سرِ این‌کشور است

دخت موسایی وصد موسی مقیمِ طور توست
وسعت ملک خـدا، غـرق شعـاع نــور توست
عصمت و تقوا و پاکی و شرف،منشور توست
قم اگر گردیده مشهور جهان،مشهور توست
                                 نه فقط«موسی‌بن‌جعفر»را سرورِ سینه‌ای
                                 چـارده معصــوم را ســر تــا قــدم آیینـه‌ای 

نخـل موسـای ولایت، بــر نـدارد مثـل تـو 
بعـد زینب فاطمــه، کوثــر نـدارد مثـل تـو
هفتمین بحر شـرف، گوهر ندارد مثـل تـو 
حجت هشتم، رضا، خواهر ندارد مثـل تـو 
                                   چارده خورشیدِ خورشیـد آفرین را کوکبی
                                   بر سر دست پدر، هم فاطمه، هم زینبی

ای بـه جـان و پیکـر پاکت، سلام فاطمه
بضعــــه پیغمبـــر اکـرم، تمــــام فاطمه
از دهانـــت ریختــــه دُرِّ کـــلامِ فاطمــه
بر تو چون زهرا برازنده است، نامِ فاطمه
                                            گفتگویت یاد از «امّ ابیهــا» می‌کند
                                            تا رضا روی تو بیند، یاد زهرا می‌کند

خاک قم بالد که دارد نقشِ جای پای تو
وحیِ مُنزَل جوشد از گفتارِ روح افزای تو
می‌بـرد دل از امـامـان هُـدا، سیمای تو
تـا صـف محشـر ســلام‌الله بـر آبـای تو
                                      گر جهان بار دگـر «موسی‌بن‌جعفر» آورد
                                      می‌توان چون حضرت معصومه، دختر آورد

روی تو روی بهشت و خوی تو خوی بهشت
نی عجب کز سینه‌ات بوی پدر،بوی بهشت
قم شـده بـا مقـدم نـورانیَت، کوی بهشت
محو شد از ذهن اهل قم، هیاهوی بهشت
                                      تا به سـوی قم تو را طی سفـر، آغاز شد
                                     یک در جنّت به خلق، از جانب قم، باز شد

شعلـۀ داغ پـدر بـر سینـه می‌زد آذرت
بود از هجر رضا سـوز دل و چشم ترت 
حیف در سنّ جوانـی مثل زهرا مادرت،
بعد هفده روز پر زد مـرغ روح از پیکرت
                                       کس نداند آتش داغت به اهل قم چه کرد
                                       با دل زار رضـا آن حجت هشتـم، چـه کرد 

اهل قم کز مکتبت علـم حـدیث آموختند
پای تا سر در عزایت چون شرار افروختند
دیده بر تابــوت تـو از چــار جانب دوختند
روز تشییعت به یـاد دفن زهـرا سوختند 
                                         پیکــر پـاک تـو را روز از زمیـــن برداشتند
                                        جسم زهرا را دل شب در لحد بگذاشتند

تربت پـاک تــو را مـــادر زیــارت می‌کند
هم رســول‌الله، هم حیدر زیـارت می‌کند
هم رضا، هم موسی‌جعفر زیارت می‌کند
هـر امـام و هــر پیــام‌آور زیــارت می‌کند
                                           بارگاه قدس تو، برتـر ز عرش کبریاست
                                          تا خدا دارد خدایی کعبه دل‌های ماست

ای مـــزارت کعبـــۀ دل، تربتت، بیـت‌الحـــرام
تا تـو را - یا فاطمه! - در شهـر قم باشد مقام
ازخراسان می‌دهد هر صبح،خورشیدت سلام
گویــی از قبـــر رضـــا، بــر اهــل قم آید پیام:
                          هر که چون«میثم»به خاک این حرم صورت بهشت،
                               روز محشـر می‌شـود  واجـب بــرای او  بهشت 

************************

غلامرضا سازگار

سلام خواهـر قـرآن، سلام دختـر دین   سلام مــادر عصمت، سـلالۀ «یاسین»
سلام دختر«طاها» و نور و طور سلام    سلام ای گهـرِ هفت بحــر نـور، سـلام
تـو وارث شـرف و احتــرام فـاطمــه‌ای    تو دختِ موسـیِ کاظـم تمام فاطمه‌ای
عجیب نیست کـه بابا به تو سلام کند   و یـــا امـــام رضـــا در بــرت قیــام کند
تــو پـاره‌ای ز تـن پــاک احمــدی، بانو   تــو مـــادرِ قـــمِ آل محـمدی، بـانـــو 
حریـم تـو حــرمِ یــازده اــمام هُداست   مــزار گمشــدۀ فاطمـه در آن پیداست
تـو شـو نکــرده بـرای تـمام خلق، امی    تـو زینبِ دگــرِ فاطمـه، بـه شهر قمی 
بـه حُـرمت حَـرَمت انبیـــا قیـــام کننـد    زیـــارتِ حــــرمِ  یـــازده امـــام کننـــد
تـو چـون امــام رضــا دُرّ هفـت دریایــی   بــه اش آل محـمد همیشـه زهــرایی
سزد که اهل سماوات،خاک پات شوند   خوش آمدی به قم ای اهل قم،فدات شوند
خوش آمدی بـه دیار قـم عمـه سادات   قـدم قدم به قدومت ز اهـل، قم صلوات 
به این مقام و این شوکت و این اجلال   سـزد امــام رضـــا آیــدت بـه استقبـال 
عجـب نبـــود اگـــر بـــود از ره تجلیـل    ز مــامِ ناقـــۀ تـــو روی دوشِ جبــرائیل
عجب نبــود کــه آن روز از فــراز فلک،    به خـاک‌ بوسیَت آینـد، فـوج فـوجِ ملک 
عجب نبـود کـه گوینـد اهل قم، یکسر   که گشته حضرت صــدّیقه وارد محشر
عجب نه اهـل قـم ار افتخـار می‌کردند   به جـای شـاخۀ گل، سر نثار می‌کردند
زنان شهـر قـم از هـر طرف، مقـابل تو    ز روی بـام فشاندنـد گـل به محمل تو 
ز نـاقـه‌ات همگـی احتــرام مـی‌کردند   نهاده دست به سینه،سلام می‌کردند
به احترام تو قم شاخه شاخه گل آورد   جنـایت و ستـم شـــام را تـلافی کـرد  
به محفلِ تو فشاندند اشک،جای گلاب   زدند نالـه که زینب کجــا و بـزم شراب؟ 
به هــر قـدم صلـواتت نثـــار می‌کردند   تو را به خانـۀ «موسی‌ بن‌خزرج» آوردند
به بند ناقۀ تو، دسته دسته چنگ زدند    ولی به محمل زینب ز بـام، سنگ زدند
قسم به عـزّت تو، ای به مقدمِ تو درود    که جـای عمــۀ ســادات در خرابـه نبود 
به سوی عمۀ تو شامیـان چو رو کردند    به جای گل،سرِ نی،هیجده سر آوردند 
به اجـر ایـن‌ همه ارضِ ادب، کرامت کن   به روز حشر،تو از اهل قم، شفاعت کن 

************************

سید حمیدرضا برقعی

و به همراه همان ابر که باران آورد

مهربانی خدا در زد و مهمان آورد

باز یک نامه ی بی واژه به کنعان آورد

بوی پیراهنی از سوی خراسان آورد

 

به سر شعر هوای غزلی زیبا زد

دختر حضرت موسی به دل دریا زد

 

چادرش دست نوازش به سر دشت کشید

باز هم دفتر شعر من و باران شدید

چه بگویم که بیابان به بیابان چه کشید

من به وصف سفرش هیچ به ذهنم نرسید

 

باور این سفر از درک من و ما دور است

شاعرانه غزلی راهی بیت النور است

 

آمد این گونه ولی هرچه که آمد نرسید

عشق همواره به مقصود و به مقصد نرسید

که اویس قرنی هم به محـمد نرسید

عاقبت حضرت معصومه به مشهد نرسید

 

آه بانو چه کشیدید نفس تازه کنید

خسته از راه رسیدید نفس تازه کنید

 

دل این شهر گرفته ست شما میدانید

تشنه ی آمدن است و شما بارانید

و کویر دل قم رحل و شما قرآنید

به دل شعر من افتاده شما می مانید

 

قم کویر است کویری که تلاطم دارد

چادرت را بتکان قصد تیمم دارد

 

صبح شب میشد و شب نیز سحر هفده روز

چشم او چشمه ای از خون جگر هفده روز

بین سجاده ولی چشم به در هفده روز

چشم در راه برادر شد اگر هفده روز...

 

...دم به دم چشم ترش روضه مرتب میخواند

شک ندارم که فقط روضه ی زینب میخواند

 

بمان تا پنجره ی باغ ارم وا باشد

و از آن آینه در آینه پیدا باشد

حرمش موجب آرامش دلها باشد

حرم او حرم حضرت زهرا باشد

 

تا که ما روضه ی بسیار بخوانیم در آن

روضه های در و دیوار بخوانیم در آن

 

روضه ی گریه ی مادر به سر سجاده

مادرم بر سر سجاده زمین افتاده

سید حمید رضا برقعی

********************

مسعود اصلانی

بی هوایش پری نمی ماند

چشم های تری نمی ماند

واژه ی عاشقی وسط باشد

واژه ی بهتری نمی ماند

تا که قم هست و هست معصومه

بی حرم مادری نمی ماند

بانوی ما اگر اشاره کنی

به تن ما سری نمی ماند

با ورود تو و امام رضا

عرصه ی محشری نمی ماند

یا بدون مقام خواهریت

عزت خواهری نمی ماند

ای کریمه همه فدای توأییم

گریه کن های غصه های توأییم

با غم و غصه آشنا بودی

مثل یک بغض بی صدا بودی

از همان کودکی همان اول

غرق دریای غصه ها بودی

زخم زنجیر و ساق پای پدر

به غم و درد مبتلا بودی

راهی ات کرد بغض دلتنگی

راهی دیدن رضا بودی

تو رسیدی به کشور ما و

مورد احترام ما بودی

همه گل ریختند روی سرت

گرچه از دلبرت جدا بودی

یادت آمد دلی که سوزان شد

خواهری را که سنگ باران شد

خواهری گفت اشک سهم من است

ای برادر چقدر دل شکن است ...

...این که یک خواهری نگاه کند

به برادر که پاره پیروهن است

بدنت را محاصره کردند

حاصلش آه، زیر و رو شدن است

در همت کرده اند و میبینم

نیزه هایی که سهم یک بدن است

لشگر کوفه را کفن کردند

بدن تو هنوز بی کفن است

خواهرت می رود ولی افسوس

دلبرش روی خاک پاره تن است

در گلو بغض بی صدا مانده

بدنت روی خاک جا مانده

مسعود اصلانی

*******************

روح الله عیوضی

تشریف زهر آلود دست ناکسانی

کرده است باغ چهره ات را ارغوانی

 

رخت عزا بر قامت عمرت کشیده

یعنی همان از اولش هم در خزانی

 

دارد رضا از طوس می آید نه بانو؟

باید که هر طوری شده زنده بمانی

 

غارت شدی داغ برادر دیدی امروز

فردا برادر را به داغت می نشانی

 

از عمر کوتاهت ندیدی خیر، اما

زهراترین صاحب مزار این زمانی

 

ما پشت دستِ حیف بر دندان که یعنی

دیر آمدی و زود رفتی در جوانی

 

پای زیارت نامۀ مشتاقمان را

پشت غبار محمل خود می دوانی

 

با خود نگاه گریه دار تشنه ام را

تا چشمه سار روضه هایت می کشانی

 

محض عبور از کوچۀ پهلو گرفته

دادند از شهر شما نام ونشانی

 

این چند روزه با تو قم باغ بهشت و

نازل شده بی تو عذاب آسمانی

 

حالا که میل پر زدن از خاک داری

حالا که بیش از این نمی خواهی بمانی

 

دنیا نه جای تو نه جای عمه ات بود

نه جای دست بسته و قد کمانی

 

نه جای چوب خیزران و چشم زینب

یعنی اهانت بر لب شیرین بیانی

*******************