کوثرنامه

مدح و مولودی امام رضا علیه السلام

******************

 مهدی مقیمی

 پسر فاطمه سلام سلام

طلب حاجت از شما داریم

هر که هستیم یا بدیم یا خوب

در دل عشق امام رضا داریم

 

آسمان با ستاره و ماهش

در زمین مدینه مهمان است

جبرئیل از بهشت آمده است

روی دستش گلاب و قرآن است

 

روز میلاد توست یا سلطان

داخل مجلست دعا کردیم

رک بگوییم امشب ای آقا

هوس مشهدالرضا کردیم

 

امشب از راه دور ای آقا

برضریحت دخیل را بستیم

فخر ما این بس است تا محشر

همه همسایهء رضا هستیم

 

چشم در چشم حلقه های ضریح

دست در دست پنجره فولاد

آمدم تا که حرفهایم را

بزنم با تو هرچه باداباد

 

جشن میلادتان در این هیأت

یابن الزهرا چه جشن پر شوریست

گرچه دوریم از حرم اما

دلمان مثل صحن جمهوریست

 

به خدا از درون گهواره

نوکر آل سید نجفم

این جهان عاشق رضا هستم

حشر هم با امام رضا طرفم

 

منم از عاشقان هیأتیت

افتخاریست رخت رعیتیت

به چه کار آیدم طعام بهشت

دوست دارم غذای حضرتیت

 

من که بیمار عشق سلطانم

تا قیامت تبم نمی افتد

تا نفس روز و شب به سینه بُود

یا رضا از لبم نمی افتد

 ************************

مهدی مقیمی

  بالای شعر خویش نوشتم هوالطیف

تا که کنم ثنای تو ای حضرت شریف

هم پیرو تو تاج سر اهل عالم است

هم منکر تو خوار و سرافکنده و خفیف

این جمله های ناقص و در حد فهم ما

در وصف توست کوته و ناپخته و ضعیف

اصلا زبان الکن ما در مقام مدح

کی می شود به وصف دو چشم شما حریف

ای صاحب بهشت حریم شما کجا

سعی و صفا و رکن و مقام و منا و خیف

ای مهربان عالم و ای هشتمین امام

بر آستان قدس شما بارها سلام

شبهای جشن ، صحن شما دلرباتر است

باور کن از بهشت خدا با صفاتر است

وقتی فرشته زائر بی طاقت شماست

یعنی ز کبریا حرمت کبریاتر است

در خانۀ تو هیچ غریبی غریبه نیست

گویا غریب پیش شما آشناتر است

جنس طلای تو به خدا فرق می کند

اینجا طلا به برکت نامت طلاتر است

وقتی شفا درون غبارت نهفته است

یعنی غبار تو ز طلا کیمیاتر است

بعضی صفات پیش تو برعکس می شوند

داراتر است پیش تو هرکس گداتر است

ایران به برکت قدمت ماندگار شد

کل چهار فصل دل ما بهار شد

خورشید خانوادهء موسی بن جعفری

مولای با محبتی و ذره پروری

گفتی سه بار دیدن زوار می روی

آقا تو در وفای به عهد از همه سری

سیمای اهل بیت همه در جمال توست

من مانده ام که فاطمه ای یا که حیدری

ایران الی الابد همه در زیر چتر توست

این آب و خاک را تو زعیمی تو رهبری

کافیست یک اشارهءتان تا که مثل رعد

بدخواه شیعه را تو به زانو در آوری

آوازه ات به حیدر کرار رفته است

آقا شجاعتت به علمدار رفته است

بگذار تا مرور کند باز نوکرت

آن خاطرات کودکی خویش در برت

از شیشۀ قطار سرک ها کشیده ام

تا بنگرم ز دور حریم منورت

در خاطرات کودکی ام نقش بسته است

آن سنگهای صیقلی و سبز مرمرت

با لذتی عجیب شمردم هزار بار

تعداد زنگ ساعت زیبای سر درت

با شوق پولی از پدر خود گرفتم و

انداختم درون ضریح مطهرت

در زیر دست و پای همه سخت مانده ام

تا دست خویش را به ضریحت رسانده ام

آنکس که با رضایت شخصش خدا رضاست

فرزند هفتم علی مرتضی رضاست

از کودکی همیشه بدهکار او شدیم

یک پای خاطرات تمامیّ ما رضاست

نقّاره می زنند بیا خوب گوش کن

گویا ترانۀ لب آنها رضا رضاست

تا سفره دار کشور ما هست فاطمه

سو گند می خورم نمک سفره ها رضاست

باید به وسعت کرمش اتکا کنیم

عمریست خرج هر چه گرفتار با رضاست

زیبا ترین کلام لب من تمام عمر

حس می کنم همیشه همین ذکر یا رضاست

عالم کمی ز وسعت صحن امام اوست

یک شعبه از بهشت به دارالسلام اوست

 ***********************

مهدی علی قاسمی

   از جان عاشقان ولایت خبر رسید

نوباوه ی بتول به وقت سحر رسید

از برکتش خدا به گدا بیشتر رسید

امشب ز راه ، زاده ی زهرا اگر رسید

... آمد که حال خسته ی ما را نظر کند

فکری به حال بنده ی خونین جگر کند

امشب عجیب سر به هوایم برای او

دنبال ذکر و مدح و ثنایم برای او

من یک گدای بی سر و پایم برای او

مجنونم و اسیر رضایم ، برای او:...

...زشت است اگر که نوکر خود را کند جواب

حاشا به لطف زاده ی پاک ابوتراب

ذکر قنوت روز و شب شیعه یا رضاست

روی لبم ترنّم ذکر رضا رضاست

در کشتی نجات فقط ناخدا رضاست

در ربنای هر شب من، آتنا ، رضاست

این دل میان مشهد و قم چون کبوتر است

گویا که وقف زاده ی موسی بن جعفر است

ما را نوشته اند گدایان مشهدش

روزی خوران سفره ی احسان بی حدش

مجنون بوی عطر ضریح زبانزدش

یک عمر خم شدیم فقط سمت مرقدش

دانه ز دست هرکس و ناکس نخورده ایم

دل را فقط به دست جوادش سپرده ایم

ما عاشقان غمزده را مال خود کنید

ما را همیشه در به در آل خود کنید

فکری به حال روزیِ اطفال خود کنید

ما را ذبیح کرده و پامال خود کنید

امشب دهید دست گدا جام باده را

امضا کنید کرب و بلای پیاده را

یا ثامن الحجج نظری هم به ما نما

بر این گدای پشت درت اعتنا نما

یعنی بیا و روزی من کربلا نما

بعدش مرا برای محرم جدا نما

یابن شبیب های تو ما را اسیر کرد

هر آنچه کرد روضه ی تکه حصیر کرد

 *************************

محمدمهدی عبدالهی

  دیر وقتی ست دلم عرض ارادت دارد

ماه ذیعقده شد و قصد زیارت دارد

نور می آید از آن دور ،سفر نزدیک است

این چنین حضرت خورشید عنایت دارد

حاجیان در تب و تابِ سفر بیت الله

مُحرم کوی رضا کعبه حاجت دارد

روز میلاد کریم است، کرم حیران است

گوشه چشمی به گدا نیز کفایت دارد

کنج ایوان طلا روی لب این زمزمه بود

کمِ ما هست ولی شاه کرامت دارد

لحظه ای نیست که نقّاره به گوشم نرسد

جای جای حرمش روح اجابت دارد

آن طرف پنجره فولاد چه غوغایی بود

مشهد از جنس بهشت است،قیامت دارد

سایه لطف رضا بر سر زائر افتاد

تا دم مرگ دلم شوق زیارت دارد

 ***********************

حسن لطفی

  امشب که خدا با تو نمایان شده آقا

انگار دلم تازه مسلمان شده آقا

از یاد برد نام  بهشت ابدی را

هر کس که دلش اهل خراسان شده آقا

هرکس که رسیده است به جایی و مقامی

از خاک در خانه سلطان شده آقا

باید بنویسند که گنجینه ی عرشیم

درسینه ی ماعشق تو پنهان شده آقا

فهمیده ام از هیمنه ی نور حضورت

با دیدن تو فاطمه خندان شده آقا

من را ببر از خانه به می خانه، ترم کن

دستی سر گیسو زده دیوانه ترم کن

 

لبخند بزن تا که ببینند رضا را

آیات جمالی و جلالی خدا را

لبخند بزن تا که ببینند حسینی

تا با تو حسن جلوه کند عرض و سما را

لبخند بزن تا همه در کیش تو آیند

تا شهر حسینیه کند صومعه ها را

باید که شب آمدنت باز بگویند

تقوای تو را،زُهد تو را،شوق دعا را

بوی تو ز پیراهن یوسف گذری کرد

بخشید به چشم تر یعقوب شفا را

ای آب و هوای دل من با حرمت گرم

ای ناز نفس های خداوند دمت گرم

 

شیرین تر از این شیوه ی غارتگری ات نیست

فریاد که دل خواه تر از دلبری ات نیست

یک عمر هلاک تو و این جذبه ی عشقیم

خاک تو سرم باد که چون سروریت نیست

حتما به علی رفته ای اینقدر شگفتی

کس نیست،گرفتار دم حیدری ات نیست

ای معجزه ی دامن زهرا ز نگاهت

پیداست دلی همچو دل مادری ات نیست

هنگام حدیث است بخوان سلسلة العشق

تا خلق نویسند: تکی دیگری ات نیست

من آمده ام سجده کنم اوج بگیرم

گفتند که جانبخش تر از پادریت نیست

صد شکر خدا صحن گوهر شاد به ما داد

ما بی کس و او پنجره فولاد به ما داد

 

سوگند سر کعبه به دامان تو باشد

صد چله دل قبله چراغان تو باشد

من بچه ی آهویم و دنبال تو هستم

آقا به دلم حق بده حیران تو باشد

این خطه اگر سبز و بلند است و خدایی

اصلا نه عجیب است که ایران تو باشد

جبریل اگر بال و پرش سایه ی عرش است

بر روی سرش سایه ی ایوان تو باشد

بیچاره بهشت است که هر شام تولد

حیران چراغان خیابان تو باشد

امشب سر سال است بده خرجی ما را

هم پنجره فولاد و هم کرببلا را

 

ما درد نهانی و توآن لطف عیانی

ما کمتر از اینیم و تو بالاتر از آنی

بدجور گره خورده به گیسوی شماییم

ما را ز سرت وا نکنی زود نرانی

بر فرش حرم گرد و غباریم و نشستیم

ما را نتکانی ، نتکانی ، نتکانی

ما نیز سفارش شده ی فاطمه هستیم

خواهی بکش اما در دیگر نکشانی

ما را به نفس های تو بخشیده خداوند

ما را به سر سفره ی غیری ننشانی

گیسوی من از غصه تان پیر شد آقا

کو کرببلا و نجفم!دیر شد آقا

**********************
 سید پوریا هاشمی

 لب اگر خورد به پیمانه بها میگیرد

سنگ با دست شما حکم طلا میگیرد...

شاهد واقعه سلمانی نیشابوراست

هرکسی خواست بداند که کجا میگیرد...

قصه ی شیخ بهایی و حرم ثابت کرد

رحمت واسعه ی تو همه را میگیرد

این حرم کهف حصین است چه حاجت به طلسم؟!

دامن آلوده در آن بوی خدا میگیرد...

عشق وارد شدن وقت اذان را دارم

که دلم درصف عشاق صفا میگیرد

قدمش میگذرد بی خطر از روی صراط

هرکسی دست به دامان شما میگیرد...

عالم آل محمد ز دم توست اگر

بیشتر حوزه در اطراف تو پا میگیرد..

شب میلاد تو از عرش خود جبرائیل

زود می آید و در صحن تو جا میگیرد

قبه ی پادشه طوس چنان کرببلاست

که درآن بی بروبرگرد دعا میگیرد...

واقعا پنجره فولاد شفاخانه ی ماست

کور می آید و فی الفور شفا میگیرد...

شاغلم شغل من اینست گدایت باشم

کارم از برکت الطاف رضا میگیرد...

ارمنی بود مردد که بگیری دستش...

گفتمش محضر دلدار بیا!میگیرد...

صحن تو شهره ی خلق است به ترفیع مقام

شاه عباس درآن حکم گدا میگیرد...

پردرآمد ترازین شعر دگر شغلی نیست

دعبل از دست تو با شعر عبا میگیرد..

"فلسفی" نیستم اما پی این فلسفه ام

که چرا هرکه زتو کرببلا میگیرد؟

سالها گریه کن جد غریبت هستیم

کشته ی مرثیه ی یابن شبیبت هستیم...

************************
محمود ژولیده

اول تو را ، خدای کریمان ! تو را سپاس

آخر تو را رحیمِ رحیمان تو را سپاس

اینک زبان بنده نوازی گشوده ای

کَلِّمنی ای خدای کلیمان تو را سپاس

با من سخن بگوی ،که لبیک گویَمَت

ای ذکر تو مدیحۀ ایمان تو را سپاس

یا ربی العظیم تو را شکر می کنم

ای خالقِ وجود عظیمان تو را سپاس

حالا که حکمت تو رضا می دهد به ما

باید نوشت ربِّ حکیمان تو را سپاس

برگشته ام به سوی تو تا ، بنده ام کنی

ای چاره ساز عبد پشیمان تو را سپاس

شکر خدا که ذکر رضا داده ای بما

ما عاشقیم و حب ولا داده ای به ما

 

کم کم بهشتیان سخن آغاز می کنند

موج فرشته بال و پری باز می کنند

جمعی طبق طبق سبد گل می آورند

جمعی سرود چاووشی آواز می کنند

انگار عرشیان خبری تازه می دهند

این آسمانیان چقدر ناز می کنند

حق با شماست این خبر از جنس دیگر است

مدحی ز آل فاطمه ابراز می کنند

حالا صدای پای رئوفی رسد به گوش

ما را ز لطف خویش سر افراز می کنند

انگار اهل بیت به سرتاسر بهشت

دارند با خدای رضا راز می کنند

اینک خبر دهند که نام رضا رسید

این نام ها نیامده اعجاز می کنند

آمد رئوف و رئفت دل ها شروع شد

در بین خلق هدیۀ گلها شروع شد

 

ذیقعده لحظه لحظه اش از سال برتر است

این ماه ماه عترت موسی بن جعفر است

دانی هزار معنیِ "خیرٌ من الف شهر"

آری هزار و یک ز رضا جلوه گستر است

شمس الشموس ، آمده یعنی ، ابالحسن

"سلطان بِارضِ طوس" که انوار داور است

او را ارادۀ ازلی نور آفرید

یکپارچه تمام وجودش مطهر است

بار تمام آل پیمبر بدوش اوست

او وارث ولایت زهرا و حیدر است

موسی به کوه طور برای چه می رود

موسای ما منادی الله اکبر است

این رحمتی که کشور ما را گرفته است

نور وجود پارۀ جسم پیمبر است

ایران ما حریم خصوصی مرتضاست

اینجا حیات خلوت معصومه و رضاست

 

روزی که شیعه راضی و دلشاد می شود

روزی است که ز فاطمه امداد می شود

مشرق زمین به یمن رضا می شود بهشت

باب الجواد مرکز ارشاد می شود

در صحن جامع رضوی موقع ظهور

احکام و خطبه هاست که ایراد می شود

مهدی به منبر رضوی چون کند جلوس

دریای نور صحن گوهرشاد می شود

اینجا دیار یار خراسانی است و بس

سفیانی است طعمۀ مرصاد می شود

آباد می شود همه در پرتو رضا

هرجا که شیعه خسته ز بیداد می شود

از آستین مهدی موعود بی درنگ

دست رضا مهاجم صیاد می شود

ایران جدا ز روح شهادت نمی شود

بالاتر از جهاد ، عبادت نمی شود

 

خواهی اگر دلت به حریم رضا رود

چیزی نمانده تا که به خلوت سرا رود

هرکس که نور چشم رضا را دهد قسم

سوگند بر جواد که حاجت روا رود

خشنودیِ بزرگ خدا خندۀ رضاست

باید که دستها به سوی التجا رود

پایین پای حضرتشان کوی طور ما

بالای سر هر آنکه رود تا خدا رود

قربان زائری که به سر می رود حرم

ای خوش بحال آنکه به کویش فدا رود

خورشید ذره ای است معلق به کوی او

هر روز صبح در پی آن مقتدا رود

هر روز در پناه رضایند انبیاء

گاهی به زیر سایۀ او هل اتا رود

آن دل که هست همسفر صاحب الزمان

از مشهد الرضا به سوی کربلا رود

این ذکر مهدی است که جان و سرم فدات

جَدّی ! اباالحسن!پدر و مادرم فدات

 **************************