کوثرنامه

شعر ولادت امام رضا علیه السلام

******************

گل می کند بهار تو در باغ سینه ها

پر می شود ز باده ی تو آبگینه ها

نقاره می زنند به بامت فرشتگان

حتما شفا گرفته ز دست تو سینه ها

دیگر غریب نیستی ای آشنا ترین

تأیید می کند سخنم را قرینه ها

اول همین که سمت حریم تو آمدند

صدها هزار مرد غریب از مدینه ها

دیگر هم آن که از نفس تو غریب ماند

در سینه های عاشق وصل تو کینه ها

تجدید کن حکومت خود را به قلب ها

اینجا فراهم است برایت زمینه ها

گرم فضا نوردی خوف و رجا شدیم

آیا به ما نمی رسد آخر سفینه ها

دارد حکایت از عشاق گنبدت

یعنی که زرد باد رخ از عشق بی حدت

هر سر که از خیال تو پر شور می شود

دریای بر کرانه ای از نور می شود

در شعله ی محبت تو سینه تا گداخت

غرق تجلی است و شب طور می شود

با هر "وان یکاد" لبان فرشته ها

صد چشم زخم از حرمت دور می شود

فردا که موج خیز هراس است زائرت

در ساحل نجات تو محشور می شود

با پلکِ بسته آمده دشمن به جنگ تو

از بس حریم قدس تو پر نور می شود

چون حوض کوثر است گوارا عقیق تو

فوق بهشت آمده صحن عتیق تو  

ما را به گوشه حرم خود مقیم کن

مهمان مهربانی دست کریم کن

تا شعله زار شوق تو بالی بگسترد

ای صبح، دشت عاطفه را پر نسیم کن

دربانی حریم تو در آرزوی ماست

ما را عصا به دست بخواه و کلیم کن

مژگان ما که سمت شکوه تو وا شده است

وقف غبار روبی فرش و گلیم کن

بی اطلاع از اول و از آخر خودیم

ما را که حادثیم، رهین قدیم کن

این دل زجنس پنجره فولاد تو نبود

یعنی که زود می شکند از فراق، زود

خورشید گرم چیدن بوسه ز ماه توست

گلدسته ها منادی شوق پگاه توست

آری شگفت نیست که بی سایه می روی

خورشید هم زسایه نشینان ماه توست

از چشم آهوان حرم می توان شنید

این دشت ها به شوق شکار نگاه توست

بالای کاشی حرم تو نوشته است

هر جا دلی شکست همان بارگاه توست

با این که سال هاست سوی طوس رفته ای

اما هنوز چشم مدینه به راه توست

یعنی که کاش فصل غریبی گذشته بود

دیگر مسافرم ز سفر بازگشته بود

هرچند سبز مانده گلستان باورت

آیینه ای جز آه نداری برابرت

راه از مدینه تا به خراسان مگر کم است

با شوق دیدنت شده آواره خواهرت

دیگر دلی به یاد دل تو نمی طپد

بالی نمانده است برای کبوترت

مثل نسیم می رسد از ره جواد تو

یعنی نمی نهی به روی خاک ها سرت

تنها به کرب و بلا سر نهاده بود

مردی که داشت نوحه گری مثل مادرت

اشک تو هست تا به ابد روضه خوانمان

تا کربلاست همسفر کاروانمان

محمدجواد زمانی

***********************

ساعات طوفان، وقت جزر و مد رسیده

نبضم چه محکم می زند تا صد رسیده

آیا قبولم می کند یا نه؟ ولی نه

اصلا چرا این فکرهای بد رسیده

اینجا تمام مهربانی مال آقاست

اینجا مگر بر سینه دست رد رسیده؟

سوت قطار آمد، کسی در پشت در گفت:

ای جانمی جان اول مشهد رسیده

از کوچه قلبم تا حرم یکباره پر زد

ردّ پرم تا پرچم گنبد رسیده

طوفان عشقت شست و شو داده دلم را

چشم رئوفت آبرو داده دلم را

دلشوره ای شیرین سر بال و پرم هست

هشت آسمان آیینه در دور و برم هست

باران غم هرگز نمی گیرد سراغم

تا مهربانی های تو روی سرم هست

وقف سر انگشت پر از مهر تو بوده-

هرجا اگر نام و نشانی از کرم هست

خوبی تو تا ناکجا تا آن سوی عرش

هر قدر هم بالا و بالا می پرم هست

این بچه آهو های اشکم زنده هستند

تا گوشه های دنج و گرم این حرم هست

داخل نمی آیم، دم باب الجوادم

اینجا برای ما گداها بهترم هست

شرط قبول افتادن ایمان، تویی تو

خورشید عالم تاب من، سلطان تویی تو  

لبخند تو آغاز احساس سحرها

زیباترین نقاشی تصویرگرها

این قلب ها از بچگی زائر شدن را-

دیدند در تاب و تب دوش پدرها

حتما همیشه عذرها را می پذیری

با تو نمی ماند اگر ها و مگرها

اصلا تو اینجا آمدی تا پر بگیرم

تا واشود از بال هامان دردسرها

از دست تو اذن شهادت را گرفتند

طوفانیان جبهه ها، آن با جگرها

روی قدمگاه دلم پا می گذاری

سنگ است اما از تو می گیرد اثرها

از خاک نیشابورِ چشم من گذر کن

خورشید معراج کجاوه، یک نظر کن

شاه خراسانی و دنیا زیر پایت

صدها مفاتیح الجنان در یک دعایت

بالا نشین بودی ولی با ما نشستی

رزاق هر سفره، غلامان هم غذایت

غربت کشیدی تا دلی غمگین نماند

هرجور شد ماندی به قربان وفایت

آه ای امام فطر ما بی تو فطیریم

آب و غذامان غصه های بی نهایت

بی تو چه می کردیم اگر اینجا نبودی

بی این همه الطاف بی چون و چرایت

ما چند وقتی می شود باران نداریم

آقا بدون التفاتت جان نداریم

از آن زمان که وارد ایران شدی تو

قبله عوض شد، قبلۀ ایران شدی تو

سلمان فرستادیم و زهرا با کرامت

آقاییت را داد و حالا جان شدی تو

مهمان ما هستی ولی ما ریزه خوارت

بر خشکسال دست ها باران شدی تو

بی تو تمام آرزوها هرز می رفت

اما رسیدی سبزیِ گلدان شدی تو

دِعبل سرِ زخم شما را باز کرده

تا گفته از کرب و بلا گریان شدی تو

از جدتان گفت و دلت را غم گرفته

ابن شبیب چشمتان ماتم گرفته

استادلطیفیان

********************
در هوای شما رها هستم
از صـفای تو باصفا هستم
با توام از همه جدا هستم
بـنـده درگـه خــدا هستم
پادشاهم ولی گدا هستم
سـائــل درگه رضا هستم
روز میلاد توست شمس وشموس
الـسـلام ای امــام خـطـه طــوس
***
در حریـم تـو نـور بـاران است
آسمان وزمین چراغان است
جبرئیل امین غزل خوان است
در قدوم شما فدا جان است
مشهد تو بهشت جانان است
حـرمـت کـعـبـه فقیران است
تا ابد این بـود سـعـادت ما
نوکری شماست عادت ما
***
عاشق روی چون نگـار توایم
بی قـراریـم ... بی قرار توایم
با همه بی کسی دچار توایم
گـرچـه دوریـم در کـنـار توایم
مـا کـه از ایـل و از تـبـار توایم
تـا دم مـرگ جـان نـثـار توایم
یا رضـا بـی کـس و گرفتارم
چه کنم من فقط تو را دارم
***
نــاله هــایـم رسـیـده تـا فـریاد
کار ما بــاز بــر شــمــا افــتــاد
از شما می کنیم هـر جــا یــاد
دل ویــــرانــــه ام نـــمـــا آبــاد
معتکف دل به صحن گوهرشاد
شــد دخــیــل پـنـجـره فــولاد
صحبتم هست با امام رئوف
بــابــی انــت یــا امام رئوف

***
شمس از روی توست تابنده
سرو در پای تـو سـر افکنده
آسمان و زمـیـن بـه تو بنده
نام تــو مـــرده را کـنـد زنده
دلـم از مـعـصیت شد آکنده
روسیاهم امـام ... شرمنده
دو پــیــالـه پـر از سـبـو دارم
با همین اشک ها وضو دارم
***
هــر چــه هــســتـم اگــر بــدم مولا
در حـــــریـــــم تــــو آمــــدم مـــولا
بی تو صـفر و بــا شــمــا صدم مولا
دسـت خـود را به سینه ام زدم مولا
جــــان زهــــرا نــــکــــن ردم مولا
بــه خــدا مــســت مــشــهدم مولا
در حریم تو بال و پر داریم
از کرامـات تـو خـبر داریم
***
حــرمــت می شـود تـمـاشـایی
من گـدایـم گدا ... نـه هـر جایی
تــو انــیــس الـنـفـوس دنـیایی
هـفـتـمـیــن اخــتــری و زیبایی
سیره ات سیره ایست زهرایی
هـشـتـمـیـن حـیـدری و مولایی
باز طبعم برای تو گل کرد
باز قلبم به تو توسل کرد

حامدظفر

*********

شعر میلاد امام رضا علیه السلام

********
ای که چون من هزارها داری

آسمانی پُر از دعا داری

دست هایم دخیلتان هستند

بسکه دستِ گره گشا داری

از گدا هم کریم می سازی

بسکه اعجاز کیمیا داری

من هوای تو را به سر دارم

تو هوای دلِ مرا داری

هرچه بیمار هم بیاید باز

تو برایِ همه دوا داری

دلشکسته کسی به من می گفت:

خوش به حالت امام رضا داری

درِ این خانه را زدم عشق است

کفتر جلدِ مشهدم عشق است

ما ندیدیم بام از این بهتر

هیچ جا احترام از این بهتر

آهوی دامِ آهویت هستم

نیست صیاد و دام از این بهتر

از تهِ دل سلام همسایه

ای سلام اَلْسلام از این بهتر

با جُزامی، غلام، همسفره

من ندیدم مرام از این بهتر

برتر از حاکمی، سلیمانیست

تو بگو که کدام از این بهتر

نوکر خانه ی تو باشم من

که نباشد مقام از این بهتر

غیر نوکر شدن چه می خواهم؟

جز کبوتر شدن چه می خواهم؟

باز دارم به سر هوای ضریح

دلمان تنگ شد برای ضریح

دوست دارم رها شوم از خود

در میان سر و صدای ضریح

دست هایِ پر از تمنایی

می خورد رویِ حلقه های ضریح

می شود خوبتر خدا را دید

در همان یا رضا رضای ضریح

واجب است به هر عاشق

سجده ی شکر پیش پای ضریح

حرم ثامن الحجج رفتم

میلیون مرتبه به حج رفتم

اشک با من سرود غم با تو

نوحه ی گریه دار و دَم با تو

گفتن شعرِ روضه ها با من

جلوه دادن به محتشم با تو

ناله از دل زدن بُوَد با من

کربلا کردن دلم با تو

گذری کن شبی به روضه ی ما

چشم با این گدا، قدم با تو

دست با من، به سر زدن با من

زدنِ خیمه و علم با تو

روضه خواندن برای تو با من

گریه های مُحَرمم با تو

روضه خواندی تو ای امام غریب

جَدِّ ما تشنه بود یَابنَ شبیب

جَدِّ ما را سوارها کشتند

بین گودال بارها کشتند

جَدِّ ما یک نفر ولی او را

لشگری از هزارها کشتند

نعل ها گرد و خاک می کردند

جَدِّ ما را غبارها کشتند

خواهرش را پس از بریدن سر

خنده ی نیزه دارها کشتند

وای از عصرِ روزِ دهم

وای از ضربه ی دوازدهم

جوادپرچمی

**********************
در مزرع دل بذر وفا پاشیدند

گل های امید و آرزو روئیدند

با آمدن امام هشتم، از عرش

خنده به لبِ موسی جعفر دیدند

×××

این عطر حضوری که ز دور آوردند

از سبزترین باغ بلور آوردند

دیدند چو قدسیان رخ شمس شموس

از عرش صدا زدند، نور آوردند

سیدهاشم وفائی

****************