کوثرنامه

شعر شهادت امام کاظم علیه السلام۱۴

×××××××××××××××××××

خدا را شُکر اینجا دخترم نیست

نشانِ نیزه ای بر پیکرم نیست

کسی با دشنه بالای سرم نیست

به فکر غارت انگشترم نیست

لباس فخر ، تن کردند مَردُم

تنِ من را کفن کردند مَردُم

امان از ساعتی که شمر از پشت

شَهِ دین را شبیه صیدها کُشت ....

به گیسویِ یتیمان بُرد انگشت

به معجرها هجوم آورد با مُشت

نگاه هیزِ آن اشرار نامرد

صدای عمه جانم را در آورد ....

×××

 حُسینم گم شده ای رودم ای رود

نَهالم خم شده ای رودم ای رود

اخ ، مسلمانان حسین مادر ندارد ...

اگر کُشتن چرا مویت کشیدن؟؟ 

چو گرگی پنجه بر رویت کِشیدن

حسین ....

شنیدی پُشتِ اطفالت دویدن

شنیدی چادرِ زینب کشیدن .....

شنیدی دختری دنبال می شد

شنیدی صحبت از خَلخال می شد

شنیدی حرمله من را کتک زد ....

به روی پهلویم پایی لگد زد

××××××××××××××××××××××××

ما جرعه زاده ایم ز کام سبویشان

شانه به دست فاطمه خورده ست مویشان

هر کس که تشنه است پیاله بیاورد

خالی نمی رود پیاله ز جویشان

دائم طلب نکرده گدا لطف میکنند

باب الحوائج اند شبیه عمویشان

باب الحوائج اند چه باب الحوائجی

چند استخوان شکسته و پوستی رویشان

بر استخوان شکسته وضو سخت میشود

هرگز کمک نکرد کسی در وضویشان

یک تکه ای حصیر،تنی که نمانده بود

سندی چکمه پوش میرفت سمت و سویشان

باز شکر می کنیم خدا را که حداقل

نیزه نرفته است میان گلویشان

×××××××××××××××××××

این روزها قنوت دعایش شکسته است

بال و پری که داشت هوایش شکسته است

گاهی به گریه ناله ی اماه می زند

از بس که تشنه است صدایش شکسته است

سندی خجالتی بکش و زودتر برو

این پیر مرد ساق دو پایش شکسته است

تقصیر چکمه بود و میان قنوت بود

موسای دین ما عصایش شکسته است

آب دهان پست و هی ناسزای پست

آری امام شأن عبایش شکسته است

مانند یک غریب دگر دورتر ز یار

ای روزگار قلب رضایش شکسته است

یک استخوان شکسته ی دیگر به قتلگاه

در زیر اسب ها همه جایش شکسته است

شاعر:علی حسنی

×××××××××××××××××××

السّلام ای وارث خیر الانام                      بر تو ای نور خداوندی سلام

السّلام ای حجت روی زمین               کعبه ی جان را ، ستون هفتمین

جانشین حضرت خیرالبشر                         تاج شاهنشاهی عصمت به سر

باب رحمت ، نور قرآن مبین             موسی کاظم امام هفتمین

در گهت باب الحوائج عام را             قبله گاهی هر دل ناکام را

                                                ×××

این غل و زنجیرها از بهر چیست      محبس تاریک جای چون تو نیست

سوختم از ناله ی شب گیر تو         دل اسیر غم کند زنجیر تو

                                                ×××

یوسف آل نبی در چاه شد              قعر زندان جلوه گر ماه شد

آنچنان زندان او تاریک بود               کز سیاهی روزها شب می شود

گر چه زندان چو ششب دیجور بود   در حقیقت عالمی از نور بود

عاقبت پایان محنت ها رسید          پنجه ی خورشید ظلمتها درید

شد رها از هر دو زندان بلا              یعنی از دنیا و حبس اشقیا

در ازای این فداکاری شها               گشته ای « باب الحوائج »خلق را

                                                                        حسان

×××××××××××××××××××

شاهنشهی که نور دو چشم پیمبر است      شاهی که میوه دل زهرای اطهر است

فرمانده قضا و قدر میر کائنات                       شمس و قمر ز روی منیرش منور است

آن موسائی که موسی عمران ز خاک پاش   کُحل بصر بوده ، موسی ابن جعفر است

آه از دمی که همچو شهی نقل مجلسش     از دانه های سلسله بر جسم و پیکر است

یا دانه های اشک که بر دامنش بریخت         و ز عود آه مجلس آن شه معطر است

دور از دیار و وطن گوشه ای غریب                در حبس تیر و تار ملول و مکّدر است

سر را نهاد بر سر دیوار بی کسی                چون همدمی که درد دلش را مؤثر است

گه ناله می زدی دم جان دادن آن غریب        کو آن رضا که نور دل و دیده تر است

معصومه نیست تا که به دامن نهد سرم       در وقت مرگ آنکه مرا دخت مضطر است

فانی ز داغ موسی کاظم فغان کشید

بلبل ز داغ شاه به آهنگ دیگر است

فانی

×××××××××××××××××××

ایام سوگواری موسی ابن جعفر است          آن نازنین امام که فرزند حیدر است

باب الحوائج است و هفتمین امام                آن قبله مراد که ذات اکبر است

فرزند صادق است آیین جعفری                    جاوید و پایدار از او تا به محشر است

نور چشم او رضا که آرمگاه او                      شد قبله امید در این ملک و کشور است

معصومه دخت اوست که در قم شد مکان      در قدر و شأن و مرتبه زهرای اطهر است

صد داد و حسرتا که به زندان شهید شد       باب الحوائجی که سلیل پیمبر است

ما را ز محنتی که به آن امام رسید              روح و روان غمزده و دیدگان تر است

تنها نه شیعیان ز غم او ناله می کنند          روح فرشتگان خدا هم مکّدر است

                                    چشم امید ماست به آن هفتمین امام

                                    روزی که به حقیقت روز محشر است            (عباس شهری)

×××××××××××××××××××

به سیاه چال زندان چه خوش است شور و حالم    که گذشته با تو یا رب شب و روز و ماه و سالم

چه غم از فراق یاران کشدم به روزگاران                که محیط حبس دشمن شده محفل وصالم

من و گریه شبانه به تنم بود نشانه                     که عدو به تازیانه زده در سیاه چالم

ز سما گذشته آهم به زمین چکیده اشکم          ز نفس فتاده قلبم به قفس شکسته بالم

گل باغ آشنایی پسرم رضا کجایی                      ز چه در برم نیایی شده وقت ارتحالم

زده ام در این قفس پر که یکی به من زند سر        همه غافلند از من تو بیا بپرس حالم

سر و جان به کف نهادم به عدو شکست دادم        شد از آن به دست و گردن غل آهنین مدالم

وطنم بود مدینه غم غربتم به سینه                          ز کدام غصّه گویم به کدام غم بنالم

به سرشک چشم زهرا به شرار قلب حیدر           به رسول و اهل بیتش به خدای ذوالجلالم

که اگر هزار نوبت بکشند و زنده گردم                  چو به راه دوست باشد نرسد به دل ملالم

                                    هله ای امام هفتم نگهی به اشک (میثم)

                                    که به موج غم توسّل به محمد است و آلم

×××××××××××××××××××

صدای ناله ای از کنج زندان                بگوشم می رسد با چشم گریان

گمانم باشد این صورت مکرّر              صدای حضرت موسی بن جعفر

الهی از دل زارم گواهی                      ندارم جز تو من دیگر  پناهی

دیگر معصومه جان بابت نبینی           به مرگم در مدینه می نشینی

رضا بابا بیا اندر برمن                      به دامن گیر این ساعت سرمن

                           بیا زنجیر از گردن تو بردار

                        روم سوی وطن با چشم خونبار

×××××××××××××××××××

ای خدا بنمای بر موسی بن جعفر فتح باب    راحتم کن دیگر از این خانه رنج و عذاب

طاقتم شد طاق زیر این غل و زنجیر ها          بحرآزادی زجسم ، ای خدا بنما شتاب

کی شود آخز سحر این شام ظلمانی مرا      کی دمد آن صبح صادق کی برآید آفتاب

تا به کی سوزم زهجر روی چون ماه رضا       چند گردد از غم معصومه چشمانم پرآب

چند بینم گوشه زندان هارون ای خدا            جام من لبریز خون و جام دشمن پر شراب

سالها درکنج زندان ساختم با اشک وآه         روزوشب هاهمچوشمعی سوختم درالتهاب

می رود خونابه از زیر غل وزنجیر ها              پیکر افسرده ام گردیده زین خونها خضاب

با امید دیدن روی عزیزان می رود                 این دوچشم خون فشان وخسته ام هرشب بخواب

عمر پر بارم هدر شد کنج زندان ای خدا         رحمتی کن برمن غمگین واین حال خراب

ای خدا ای یاور درماندگان بی پناه                دردمندم بی پناهم کن دعایم مستجاب

ای خدا ای ناجی طفلان معصوم از رحم        یاریم کن سوختم در التهاب و اضطراب

                                    در رئاه او (فراز) از سوز این اشعار گفت

                                    بار الها از جنان بنمای بر او فتح باب

                                                                                                (فراز)

××××××××××××××××××××

یوسف ال نبی درچاه شد                        قعر زندان جلوگاه ماه شد

آن چنان زندان او تاریک بود             کز سیاهی روزها شب می نمود

با تن آزرده و صبر عجیب                 سال ها در آن سیه چال مهیب

روز و شب درسجده و تکبیر بود             پای او در حلقه ی زنجیر بود

بارها می گفت ای پروردگار             ای انیس بی کسان در شام تار

گرچه جسمم آب می گردد چو موم       بوده این خلوتگه عشق آرزوم

تاکنم آن را عبادتگاه خویش            در خفا سوزم به اشک و آه خویش

شکرت ای پروردگار مهربان                 دادیم سوز نهان اشک روان

گرچه زندان چو شب دیجور بود        در حقیقت عالمی از نور بود

بود زندان همچو یک ابر سیاه          در میان بگرفته آن تابنده ماه

تاکه موسی شد درآن زندان مقیم

گشت زندان طور موسی کلیم

( حسان)

×××××××××××××××××××

ای وجودت مطلع الانوار یا موسی ابن جعفر             ای جلالت برترازگفتار یا موسی بن جعفر

ای رواقت کعبه دل وی حریمت طور سینا            ای هزاران موسیت زوّاریا موسی بن جعفر

ای خوش آن بیمار کز فیض تو می جوشد شفایش     ای هزاران عیسیت بیماریا موسی بن جعفر

ازتو می گیرد تجلّی سینه ام چون طور سینا         وزتوباشد چشم دل بیداریا موسی بن جعفر

دردمندم مستمندم بی پناهم روسیاهم                هرکه هستم باتودارم کاریاموسی بن جعفر

کظم غیظ و حسن خلقت دل بر حتّی زدشمن        همچو جدّت احمد مختاریا موسی بن جعفر

می توانی در زخیبر سرزجسم عمر وگیری            در غزا چون حیدرکرّار یا موسی بن جعفر

در دهانم می شود درّ سخن قند مکرّر                چون کنم مدح توراتکراریاموسی بن جعفر

پیش هفو و پای جود ونزد احسانت بود کم           هرچه باشد حاجتم بسیاریا موسی بن جعفر

هر که بودم با تو بودم هر که هستم با تو هستم     در گلستان شمایم خار یا موسی بن جعفر

ای که دشمن داد دشنام و نوازش کردی از او        دوستم دستی به سویم آریاموسی بن جعفر

دل به سوی تربتت دست دعا برآسمانم          بلکه یابم در حریمت باریا موسی بن جعفر

نیست آن قدرم که گردم زائرصحن وسرایت       خاک زوّارت مرابشماریاموسی بن جعفر

هدیه هر کس از برای یار آرد گوهری را           این من واین چشم گوهرباریا موسی بن جعفر

من به عالم گفته ام خاک دراین آستانم            لطف کن پابرسرم بگذار یا موسی بن جعفر

کی شود دور ضریحت گردم و گریم برایت              بادلی سوزان و حال زاریا موسی بن جعفر

تو همه آزادگان را یاری از لطف وکرامت                 ازچه درزندان نداری یاریاموسی بن جعفر

تیغ آتشبار بر کف گیرم و خونش بریزم                 جزتو دل خواهداگردلداریاموسی بن جعفر

تو سیه چال بلا را رشک کوه طور کردی             روزوشب با ذکرواستغفاریاموسی بن جعفر

از چه در زندان به جز زنجیر غمخواری نداری        ای به خلق عالمی غمخواریاموسی بن جعفر

با کدامین جرم شد ساییده ساق پات مولا             ازچه دیدی روزوشب آزادیاموسی بن جعفر

بر تو می گریم که زندان تو حتّی روز روشن            بوده تیرتر زشام تار یا موسی بن جعفر

بر تو می گریم که از زنجیر و کند و تازیانه                برتن پاکت بود آثار یا موسی بن جعفر

بر تو می گریم که درخاک وطن ذرّیه ات را             گردغربت مانده بررخساریاموسی بن جعفر

برتو می گریم که بود ی روزه و هنگام مغرب            کردی ازخون جگرافطاریا موسی بن جعفر

برتو می گریم که از خرمای زهرآلود دشمن            بود در قلبت شرارنار یا موسی بن جعفر

برتو می گریم که تابوت تو بود از تخته در               در میان کوچه و بازار یا موسی بن جعفر

کند بر پا غل به گردن ، اشک بررخ ، زهردردل          شدنصیب حضرتت هرچاریاموسی بن جعفر

من نمی دانم در آن زندان چه دیدی لیک دانم        مرگ خودرادیده صدباریا موسی بن جعفر

راه مشکل ، بار سنگین ، قامت (میثم )خمیده

کوه غم از دوش او برداریا موسی بن جعفر    

غلامرضا سازگار

×××××××××××××××××××

ای اساتید دو گیتی طفل ابجد خوان تو

نور دلها تا ابد از مشعل عرفان تو

علم هستی گوهری از بحر بی پایان تو

عقل وعشق و روح محو و مات و سرگردان تو

آفرینش در کنار سفره ی احسان تو

جان جان عالم استی جان ما قربان تو

ای تمام علم حرفی ناتمام از مکتبت

ای مسیحای سخن را روح از یاد لبت

بوده درسی بر بشر هر لحظه ی روز وشبت

یک جهان توحید پنهان در نوای یا ربت

نور دانش می فشاند تا قیامت کوکبت

صد فلک انوار پیدا در لب خندان تو

ای که درمخلوق سر تا پا جمال خالقی

خود زبان حقّ و قرآن را زبان ناطقی

درد بی درمان جانها را طبیب حاذقی

تا ابد استاد انسانها کما فی السّابقی

صدق را مصداق و مولانا امام صادقی

راستی مانند گل می روید از بستان تو

کرسی تدریس تو در سینه ایمان پرورد

همچنان هارون مکّی ها مسلمان پرورد

مؤمن طاق و هشام وابن نعمان پرورد

چون ابو حمزه چراغی بس فروزان پرورد

هم مفضّل هم ابان هم ابن حیّان پرورد

می دمد انوار دانش از لب عمران تو

رازهای ناشفته دّر مکنون تواند

اهل دانش تا قیامت حشر مدیون تواند

هر کجا علمی فرا گیرند ممنون تواند

علم و تفسیر واصول وفقه ، مرهون تواند

چار اصل محکم از منشور قانون تواند

بوده این هر چار را سر در خط فرمان تو

بی خزان مانده است و می ماند بهار علم تو

مجلسی ها لاله ای از لاله زار علم تو

شیخ طوسی شهروندی از دیارعلم تو

صاحب کافی است مرغ شاخسار علم تو

هر فقیهی قطره ای از جویبار علم تو

دستشان از دور و از نزدیک بر دامان تو

ای که دوزخ با نگاهت رشک رضوان می شود

ای که از هارون تو آتش گلستان می شود

کافر از یک گردش چشمت مسلمان می شود

مالک دوزخ به لبخند تورضوان می شود

مور از فیض تو همدم با سلیمان می شود

ای سلیمان در مقام سلطنت سلمان تو

تو ولّی اللهی آئینه ی پیغمبری

در شجاعت در فصاحت در بلاغت حیدری

فاطمه یا مجتبائی یا حسین دیگری

نورچشم سیّد سجّاد ونجل باقری

هم ابو عبدالهی هم صادقی هم جعفری

صدق ، شاهینی بود بر کفّه ی میزان تو

ای به روز بیکسی یار همه بی یارها

دیده از منصور دون بیدادها آزارها

حمله ور بر خانه ات خصم ستمگر بارها

شعله ور از خانه ات چون بیت زهرا نارها

اشک افشاندند بهر غربتت دیوارها

بلکه آتش بود رد بیت الولا گریان بود

برد با پای پیاده دشمن کین گسترت

نه ردا بر دوش بود ونه عمامه بر سرت

ضعف برتن ، ذکربر لب ، اشک در چشم ترت

بارها می خواست جان گردد جدا از پیکرت

بود خالی آن دل شب جای زهرا مادرت

تا ببیند بر تو چون بگذشت از عدوان تو

تا کند با قتل منصور روز خلق شام

بارها شمشیر خور آورد بیرون از نیام

کرد بهر کشتنت با خشم و قهر از جا قیام

دید ناگه پیش رویش حضرت خیرالانام

زد نهیبش کی ستمگر دست بردار از امام

ورنه گیرم جان و سوزم مسند وایوان تو

عاقبت شد از اشرار زهر اعضای تو آب

ریخت در قلب تو آتش رفت از جسم تو تاب

گشت با مرگت مدینه صحنه یوم الحساب

آسمان فضل بودی سرنهادی بر تراب

عالمی در سایه امّا تربتت درآفتاب

چشم میثم نه جهان گردیده اشک افشان تو

غلامرضا سازگار

×××××××××××××××××××